23.WMFF: Przeczytaj o filmach konkursowych
Informacja nadesłana przez organizatora / / 09-10-2007 08:26
Już 12 października rusza jedna z najważniejszych imprez filmowych w Polsce - 23 Warszawski Międzynarodowy Festiwal Filmowy. Organizatorzy jak co roku przygotowali dla widzów masę atrakcji dla fanów dobrego kina. 190 filmów z 55 krajów świata zostanie zaprezentowanych podczas tegorocznej edycji festiwalu. Są to najnowsze i najbardziej interesujące obrazy, z których część przybyła z tak odległych zakątków jak Sri Lanka, Filipiny, Bangladesz czy Kambodża. Większość z prezentowanych tytułów nigdy nie wejdzie do polskiej dystrybucji. Nowością tegorocznego Warszawskiego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego są aż cztery sekcje konkursowe. Obok znanych z ubiegłych lat konkursów "Nowe Filmy, Nowi Reżyserzy" oraz Konkursu Pełnometrażowych Filmów Dokumentalnych pojawią się dwa nowe: Konkurs Warszawski oraz Wolny Duch.
W oczekiwaniu na start festiwalu postanowiliśmy przybliżyć Wam filmy pokazywane na festiwalu. Zaczynam od obrazów biorących udział w poszczególnych konkursach.
MIĘDZYNARODOWY KONKURS: NOWE FILMY, NOWI REŻYSERZY
"A na koniec przyszli turyści" - reżyseria Robert Thalheim
Sven, młody Niemiec decyduje się na wojskową służbę zastępczą poza granicami swojego kraju. Jedzie do Auschwitz. Jego wyobrażenia o tym miejscu szybko przechodzą weryfikację. Wojna i obozy koncentracyjne to dla Svena i młodzieży odwiedzającej miejscowe muzeum zamierzchła przeszłość. Ale nie dla Stanisława Krzemińskiego, który przeżył obóz i nie chce zapomnieć. Dlatego tak trudno będzie im znaleźć wspólny język. Z czasem Sven zaczyna poznawać Auschwitz i Oświęcim, miejsce straszliwej zbrodni i małe polskie miasto, pomnik okrucieństwa i rozbudowany wokół niego przemysł turystyczny. Film młodego niemieckiego reżysera przedstawia współczesne i bardzo osobiste spojrzenie na pozostałości tragedii sprzed ponad półwiecza. Skłania do refleksji: czy jesteśmy w stanie tę tragedię zrozumieć i wyciągnąć wnioski?
Film Thaleima pokazywany był na festiwalach w Cannes, Karlowych Warach i w Toronto.
"Bandyta" - reżyseria Pablo Fendrik
Opowieść o osobowości pewnego człowieka, próbującego zachować przed kamerą anonimowość.
Fascynujący thriller, którego akcja toczy się niemal w czasie rzeczywistym. Pewien człowiek w średnim wieku zamierza z bronią w ręku napadać na szkoły w Buenos Aires. Planował to drobiazgowo od dawna. Kamera śledzi niemal każdy jego ruch. Widz staje się świadkiem, a tym samym wręcz wspólnikiem wszystkich poczynań bohatera - jego lęków, chwil desperacji, a także zwykłego człowieczeństwa. Film oparty jest na mistrzowskiej grze Arturo Goetza.
Film Fendrika pokazywany był na festiwalu w Cannes i San Sebastian
"Droga Mleczna" - reżyseria Lina Chamie
Zmrok zapada nad Sao Paulo, kiedy Heitor i Julia - zakochana para - kłócą się przez telefon. Dziewczyna oznajmia, że z nimi koniec. Oszalały z bólu Heitor wsiada do samochodu i wyrusza w kierunku domu Julii, żeby ją pocałować i pogodzić się. Najpierw jednak musi się przebić przez potwornie zatłoczone ulice metropolii. Z dużą inwencją i humorem film pokazuje, co to znaczy żałować słów wypowiedzianych w gniewie i nie móc tego naprawić, bo okrutny świat nie chce na to pozwolić. W czasie podróży Heitora przez zakorkowane miasto jego gorące uczucia potęguje przytłaczająca atmosfera Sao Paulo, drugiego po Mexico City największego miasta Ameryki Łacińskiej.
Film pokazywany był na festiwalu w Cannes i San Sebastian
"Międzynarodówka" - reżyseria Sirri Sureyya, Muharrem Gulmez
Jest rok 1982. W małym tureckim miasteczku niezbyt bystry wojskowy chce z grupy ulicznych muzyków stworzyć super orkiestrę. Ubiera ich w znalezione w magazynie stare francuskie mundury i każe skomponować i wykonać marsz na powitanie delegacji władz, która ma wizytować miasteczko. Do powitania gości, ale w zupełnie innym stylu, przygotowuje się też zafascynowany komunizmem student Haydar i córka dyrygenta orkiestry. Chcą w ramach buntu puścić przez megafony Międzynarodówkę. Sprawy przybiorą tragikomiczny obrót, gdy zejdą się drogi orkiestry i dwójki buntowników. Film z dużą ilością tureckiej muzyki, i tej ludowej i tej poprawnej politycznie.
Film otrzymał m.in. Złotego Tulipana za najlepszy film na festiwalu w Istambule w 2007 roku.
"Ex Drummer" - rezyseria Koen Mortier
Każda mieścina we Flandrii ma swoją własną kapelę rockową, która gra wszędzie, gdzie tylko może i marzy o wielkiej karierze. Trójka nie do końca sprawnych muzyków - wokalista ma wadę wymowy, basista sztywną rękę, a gitarzysta jest głuchy - szuka perkusisty do swojego zespołu The Feminists. Słynny pisarz Dries pasowałby do tej roli idealnie, ale ma też inny plan. Podstępnie postanawia spotkać się z zespołem, wywołując pośród jego członków sprzeczki, które mogą zaważyć na przyszłości grupy. Sprawy przyjmują dość gwałtowny obrót, a Dries skutecznie przekonuje członków zespołu, by skoczyli sobie nawzajem do gardeł. Niekonwencjonalna adaptacja dzieła znanego pisarza z Flandrii, Hermana Brusselmansa. Ostry, mroczny, odważny i chwilami komiczny film, w którego ścieżce dźwiękowej znalazły się utwory flandryjskich zespołów rockowych.
Film pokazywany był na festiwalach w Rotterdamie i Karlowych Warach
"Czerwone mrówki" - rezyseria Stephan Carpiaux
Szesnastoletnia Alex mieszka z ojcem Franckiem w małej wiosce w Ardenach. Zmuszona utrzymywać ojca po śmierci matki Alex dojrzewa zbyt szybko jak na swój wiek. Podczas gdy Franck usiłuje zapanować nad apatią, w jakiej pogrążył się po śmierci żony, Alex niechcący podsyca cierpienie ojca. Wprowadza go jednocześnie w dwuznaczny świat, gdzie zaciera się granica pomiędzy czułością a pożądaniem. Relacje z ojcem pozwoli jej ocenić dopiero niespodziewane spotkanie Hectora, dwudziestolatka, którego ciotka trzyma pod szklanym kloszem. Alex i Hector będą musieli wspólnie otrząsnąć się z przeszłości i zacząć wreszcie żyć na własny rachunek.
Film pokazywany był na festiwalu w San Sebastian
"Sztuka płakania" - reżyseriaPeter Schonau Fog
Ekscentryczne studium jutlandzkiej rodziny we wczesnych latach 70-tych, widzianej bezlitosnymi, a jednocześnie niewinnymi oczami jedenastoletniego chłopca. Życie Allana nie jest łatwe. Jego ojciec ma "chore nerwy" i co chwila grozi, że się zabije. Matka się poddała, starszy brat się wyprowadził, a rodzinny sklepik z nabiałem nie ma się najlepiej. Ojciec zarabia wygłaszając płomienne mowy pogrzebowe, które zmuszają żałobników do płaczu. Wkrótce Allan zacznie pomagać losowi, by zapewnić wystarczającą liczbę pogrzebów. Wierzy, że jego ojciec będzie wtedy szczęśliwy. Niełatwe tematy związków międzyludzkich i rodzinnych tabu potraktowane są z empatią, humorem i sympatią dla bohaterów.
Film otrzymał m.in.. Nagorodę młodego Jury na festiwalu San Sebastian w 2006 roku i nagrodę FIPRESCI na Festiwalu w Istambule w 2007 roku.
"Magnus" - reżyseria Kadri Kousaar
Magnus (w tej roli gwiazda estońskiego popu Kristjan Kasearu) to wrażliwy chłopiec, którym rodzice specjalnie się nie zajmują. Uważają, że wystarczy mu jedzenie i dach nad głową. W dzieciństwie Magnus cierpiał na nieuleczalną chorobę płuc i wciąż wymykał się śmierci. Do dziś ma je obsesję. Druga próba samobójcza budzi sumienie jego ojca. Stara się przekonać syna do życia w trochę niekonwencjonalny sposób... Mówi Kadri Kousaar: "Wszyscy jesteśmy dziećmi, a wielu z nas jest rodzicami. Magnus stawia pytania jednym i drugim. `Co byś zrobił, gdyby syn powiedział ci, że chce umrzeć?` I na odwrót: `Co byś zrobił, gdybyś nie był nikomu potrzebny?` Zarówno postać Magnusa jak i jego ojca jest kontrowersyjna - podobnie jak życie. Budzą współczucie, lecz unoszeni na fali swojej dekadencji, są też zdolni do okrucieństwa. Film stara się zdiagnozować, ile jeszcze ocalało z rodziny w naszych hedonistycznych i egoistycznych czasach." Historia inspirowana jest autentycznymi wydarzeniami.
Film pokazywany był m.in.. Na festiwalu w Cannes.
"Pudor" - reżyseria Tristán Ulloa, David Ulloa
Współczesny Madryt. W wielopokoleniowej rodzinie panuje atmosfera nie do wytrzymania. Każdy z jej członków ma swoje sekrety, do których wstydzi się przyznać. Ojciec zmaga się ze świadomością faktu, że jest śmiertelnie chory. Jego żona nie tylko cierpi na kryzys wieku średniego, ale przechodzi także przez ciężki okres w życiu. Niedawno umarła jej matka, a małżeństwo niewiele ma wspólnego z ideałem. Sergio, najmłodszy, adoptowany członek rodziny, żyje w dziecięcym świecie fantazji. Jego dorastająca siostra stara się dojść do ładu ze swoją orientacją seksualną i wstydzi się swojej cielesności. Dziadek Salvador jest nieszczęśliwy, ponieważ musi mieszkać w domu córki. Gdy spotykają się razem przy obiedzie, atmosfera staje się nieznośnie gęsta. Czy istnieje coś, co mogłoby oczyścić powietrze? Niezwykle pomysłowo i zręcznie nakręcony komentarz do rozkładu komunikacji międzyludzkiej.
Film otrzymał nagrody m.in. Na festiwalu w Karlowych Warach i San Sebastian
"Sankara" reżyseria Prasanna Jayakody
Do świątyni buddyjskiej przybywa mnich, który ma odnawiać tamtejsze malowidła. Przedstawiają one przypowieść, w której Budda przypomina, iż człowiek, który ma w życiu cel, nie może ulegać namiętnościom, a zwłaszcza pięknym kobietom. Podczas pracy nad malowidłami uwagę młodego mnicha przyciąga pewna dziewczyna. Wkrótce zaczyna darzyć ją uczuciem i uświadamia sobie, że jest uwięziony w sieci ziemskich namiętności - tak, jak w historii na malowidłach. Jego zmagania z samym sobą będą miały zaskakujące konsekwencje. "Sankara" (w dosłownym tłumaczeniu: introspekcja) zabiera nas w duchową podróż, wspieraną medytacyjnymi zdjęciami.
Film otrzymał Specjalną nagrodę Jury na festiwalu w Kairze w 2006 roku.
"Jesienny bal" reżyseria Veiko Ounpuu
Fragmenty życia sześciorga samotnych osób, które tkwią w monotonii po-sowieckich bloków. Jak bardzo możemy się zbliżyć do innych ludzi? Czy możliwe jest życie całkowicie pozbawione miłości? Te pytania są boleśnie oczywiste, dużo bardziej, niż odpowiedzi na nie. Z drugiej strony film pokazuje, że możliwe jest ciepło i śmiech. To wprawdzie towar rzadki, ale jednak nadal dostępny. Historia ludzkiej alienacji i niemożności kontaktu z drugim człowiekiem. Mówi reżyser: "Znajdziemy tu również humor, absurd, a odpowiednio nastawiony widz może nawet przyłapać się na głośnym śmiechu. Gdybym miał zaklasyfikować ten film, powiedziałbym, że "Jesienny bal" jest czarną komedią o samotności, rozpaczy i nadziei."
Film otrzymał nagrodę "Horizons" na tegorocznym festiwalu w Wencecji.
"Nocny pociąg" - reżyseria Yian Diao
Trzydziestokilkuletnia wdowa Wu Hongyan jest strażniczką w sądzie. Ponury zawód nie pozbawił jej wrażliwości, nawet po latach stykania się z oczekującymi na egzekucję kobietami - przeważnie skazanymi za zbrodnie dokonane w afekcie. Co weekend, kobieta wyrusza w długą podróż pociągiem do miasta, w którym odbywa się bal samotnych serc. Spotkania z mężczyznami nie spełniają jednak jej oczekiwań i chce o nich jak najszybciej zapomnieć. W końcu udaje się jej poznać mężczyznę, który ukrywa przed nią przerażający sekret.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Wino truskawkowe" reżyseria Dariusz Jabłoński
To nie jest film o miłości, chociaż miłość jest w nim obecna. To nie jest komedia, chociaż bohaterowie mówią śmieszne rzeczy. To nie jest kryminał, chociaż główny bohater docieka, kto zabił.... To nie film obyczajowy, chociaż prowincja urzeka tu swoimi kolorami. To nie jest też musical, chociaż namiętna Lubica tańcem wyraża swoją tęsknotę. Kilka łyków "Wina truskawkowego" wprowadza nas w magiczny świat prawdziwego środka Europy. Miłość, zbrodnia, pokuta są tu naturalnym składnikiem życia, jak pory roku, motyle, odlatujące ptaki czy nieprzerwany szum górskiego potoku.
Film na podstawie prozy Andrzeja Stasiuka "Opowieści galicyjskie".
"Trzynaście lat, Soo-ah" - reżyseria Kim Hee-jung
Po śmierci ojca Soo-ah mieszka tylko z matką, która jest zbyt zajęta prowadzeniem restauracji, żeby mieć czas dla dojrzewającej córki. Soo-ah nie zabiega specjalnie o względy matki, żyje bowiem w przekonaniu, że jej prawdziwą matką jest popularna piosenkarka. Gdy Soo-ah dowiaduje się, że matka chce zamieszkać z mężczyzną, ucieka z domu. Wyrusza na koncert swojej prawdziwej matki... Reżyser o filmie: "Mam nadzieję, że losy dorastającej Soo-ah poruszą serca widzów bez względu na wiek, płeć czy narodowość. Zarówno dziewczyna, jak i jej matka Young-joo dojrzewają z biegiem czasu, więc jest to film tak dla dzieci, jak i ich rodziców. W końcu każdy z nas jest czyimś dzieckiem lub rodzicem. Któż choć raz w życiu nie zadał sobie pytania, czy naprawdę jesteśmy dziećmi swoich rodziców?"
KONKURS WARSZAWSKI
"Takich trzech" - reżyseria Naghi Nemati
Kameralna opowieść o trzech gderliwych poborowych, zagubionych, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, pośród monotonnego śnieżnego krajobrazu. A wszystko zaczyna się przy źródle termalnym w Iranie, gdzie trzech mężczyzn moczy nogi w wodzie... Mówi reżyser: "Film jest minimalistyczny zarówno formalnie, jak i treściowo. Rozgrywa się na białym tle, które tworzy niepowtarzalną atmosferę wizualną i harmonizuje z resztą opowieści. Szczególnie z fabułą i ścieżką dźwiękową. Surowe i nieznośne warunki klimatyczne panujące w tym rejonie są częścią tej dziwnej atmosfery i zagadkowych postaci stawiających czoła przyrodzie."
Film otrzymał nagrodę NETPAC w Locarno w 2007 roku
"Aria" - reżyseria Takushi Tsubokawa
Ota, samotny stroiciel pianin, zaprzyjaźnia się z ekscentrycznym starcem Kuzo. Jest on lalkarzem i słynie z numeru scenicznego z lalką, która do złudzenia przypomina żywą dziewczynę. Kiedy Kuzo ulega wypadkowi, Ota podejmuje się odnalezienia zaginionego, lecz zagadkowo ważnego fortepianu, który kiedyś należał do zmarłej żony lalkarza. Kim jednak jest ta młoda piękność nalegająca, by wyruszyć w podróż wraz z Otą? Czy na pewno jest to córka Kuzo? A może to jego partnerka, która ożyła? Oszałamiający pięknem zdjęć nadmorskiego Hokkaido film bez pośpiechu wyjawia swoje tajemnice. Niezwykle oryginalny i dowcipny film drogi.
Film pokazywanych był na festiwalach w San Francisco i Edynburgu
"Wizyta Orkiestry" - reżyseria Eran Kolirin
Kiedyś, nie tak dawno temu, niewielka egipska orkiestra policyjna przybyła do Izraela. Przyjechali, by zagrać na uroczystym otwarciu arabskiego centrum kulturalnego. Niestety, czy to wskutek biurokracji, nieszczęśliwego wypadku, czy też po prostu pecha, nikt nie odebrał ich z lotniska. Starali się sami dotrzeć na miejsce. Dojechali do wyludnionego małego izraelskiego miasteczka gdzieś w sercu pustyni. Zagubiona orkiestra w zagubionym mieście. Opowiedziana z rozbrajającym humorem historia orkiestry, o której wszyscy zapomnieli.
Film otrzymał m.in. Nagrodę FIRPRESCI na festiwalu w Cannes.
"Ulotne fragmenty" - reżyseria Jeremy Podeswa
Jeremy Podeswa przenosi na ekran poetycką mądrość wspaniałej powieści Anne Michaels. Tworzy niezwykłą mozaikę z fragmentów przeszłości i teraźniejszości. Odkrywają one duszę pisarza, który nie potrafi uwolnić się od duchów, które go prześladują. Athos (w tej roli znany z "Before the Rain" Rade Serbedzija) kieruje wykopaliskami archeologicznymi w okupowanej przez hitlerowców Polsce. Pewnego dnia znajduje 7-letniego Jacoba, który był świadkiem wymordowania swojej rodziny. Chłopiec nie wie tylko, jakie są losy jego ukochanej siostry Beli - ta niewyjaśniona tajemnica będzie go prześladować do końca życia. Athos przemyca Jakoba do swej rodzinnej Grecji i ukrywa go w czasie okupacji, licząc, że uda mu się odbudować nadszarpniętą psychikę dziecka. Reżyserowi udało się pokazać obraz fizycznej straty i nieoczekiwanej łaski, stopniowo odkrywając pokłady pamięci człowieka, który zmaga się z własną przeszłością. Ten porywający film pokazuje, w jaki sposób możemy się nawzajem obronić przed ponurymi cieniami naszych wspomnień.
Film pokazywany był na otwarcie tegorocznego festiwalu w Toronto.
"Stacja obsługi" - reżyseria Lenny Abrahamson
Josie jest uroczym i łagodnym człowiekiem, który całe swoje dorosłe życie spędził samotnie jako dozorca podupadłej stacji benzynowej na obrzeżach małego irlandzkiego miasta. Przez sąsiadów uważany jest za nieszkodliwego wiejskiego głupka. Jego pracodawca i przyjaciel z dzieciństwa wykorzystuje go bez ograniczeń, ale Josie cieszy się, kiedy szef go słucha lub prosi o radę. Pewnego lata na stacji zaczyna pracować piętnastoletni Dawid. Między Josiem a młodym asystentem nawiązuje się nić przyjaźni. Pewnego dnia wszystko jednak legnie w gruzach. Portret samotności w umierającym społeczeństwie, przeplatany komizmem, patosem i zaskoczeniem. Pat Shortt w głównej roli daje niezapomniane przedstawienie człowieka pozornie pozbawionego szans na odkupienie.
Film otrzymał nagrodę Directors' Fortnight: CICAE Art.& Essai Award na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Podróż Iski"- reżyseria Csaba Bollók
Życie 12-letniej Iski jest szare i beznadziejne. Dziewczyna zarabia zbierając złom, grzebiąc w bieda szybach i wygrzebując ze śmieci wszystko to, co można sprzedać, choćby za grosze. Wszystkie pieniądze idą na wódkę dla rodziców. Żeby cokolwiek zjeść, żebrze. W końcu trafia wraz z siostrą do przytułku. Poznaje nowych ludzi. Przeżywa nawet coś na kształt pierwszej miłości, ale tutaj nic nie może się skończyć dobrze. Niezapomniane role młodych bohaterów, od których emanuje dziecięca naiwność i jednocześnie niezłomna wola przeżycia w przerażającym świecie. Niezwykła kreacja młodej odtwórczyni głównej roli - Marii Vargi, której życiorys w wielu miejscach pokrywa się z losami Iski.
Film otrzymał główna nagrodę podczas Tygodnia Filmu Węgierskiego
"Przeminęło z kobietą" - reżyseriaPeter Naess
Bohaterem filmu jest On - mężczyzna, który nawet nie ma imienia. On nawet nie zdąży się zorientować, kiedy w jego życie wtargnie kobieta. Od tej pory nieustannie będzie się starał opanować sytuację: może próbować pozbyć się intruza lub dostosować do sytuacji. Wybiera drugie rozwiązanie i postanawia się zakochać. Jak sam to ujmuje: "Już jutro zacznę". Uczciwe, aczkolwiek trochę naiwne przedsięwzięcie... "Przeminęło z kobietą" to filmowa wersja debiutanckiej powieści Erlenda Loe, o pierwszych krokach młodego człowieka na grząskim terenie miłości, o kobiecych monologach uchodzących za dialogi, wreszcie o prawie współczesnego człowieka do decydowania o tym, kto nosi spodnie w rodzinie. Reżyser "Ellinga" kreśli historię przy pomocy mocnych środków wyrazu, co w połączeniu z rewelacyjną obsadą nadaje powieści ekranowe życie i w pełni oddaje cześć ironicznemu podejściu autora do miłości w dzisiejszym świecie.
Film pokazywany był m.in.. na festiwalu w Toronto.
"Klasa" - reżyseria Ilmar Raag
Introwertyczny Joosep jest przedmiotem ordynarnych żartów swoich kolegów z klasy, których irytuje jego milczące usposobienie. Jedyne wsparcie ma w kumplu z ławki, Kasparze. Zaczepki wobec chłopaków przekraczają w końcu granicę ludzkiej godności. Po wyjątkowo obrzydliwym incydencie Joosep i Kaspar postanawiają, że pora coś z tym zrobić. Podzielony na siedem rozdziałów film rozgrywa się w bezimiennym estońskim liceum. Nie jest to socjologiczne studium przemocy wśród młodzieży. Film jest uniwersalną refleksją na temat ciemnych stron ludzkiej duszy, często skrytych pod atrakcyjną powierzchownością.
Film otrzymał dwa wyróżnienia na festiwalu w Karlowych Warach.
"Leningrad" - reżyseria Aleksandr Buravsky
Jest rok 1941. Niemiecka armia zdobyła już pół Europy i przemieszcza się w głąb Rosji. Hitler decyduje się na oblężenie Leningradu. W głodującym mieście znajduje się młoda brytyjska dziennikarka Kate Davis. Rozdzielono ją z narzeczonym Philipem Parkerem, amerykańskim dziennikarzem. Po kolejnym nalocie bombowym Philip słyszy w wiadomościach, że Kate zginęła. Nie potrafiąc pogodzić się z jej śmiercią, rozpoczyna dochodzenie. Wkrótce odkrywa, że Kate żyje i ukrywa się przed KGB gdzieś na terenie miasta. Opowieść ukazuje ten szczególny epizod II wojny światowej w sposób dotychczas niespotykany w kinie. Stajemy się świadkami siły ludzkiego ducha i czynów, jakich jest w stanie dokonać zdesperowany człowiek.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Rzymie
"Zabłąkana narzeczona" - reżyseria Ana Katz
Ines jedzie autobusem ze swoim chłopakiem Miguelem do Mar de las Pampas - kurortu, w którym zamierzają spędzić krótkie wakacje poza sezonem. Po drodze kłócą się. Kiedy autobus przyjeżdża na miejsce, Ines bierze swoją ciężką torbę i wysiada. Okazuje się jednak, że Miguel został na swoim miejscu. Autobus odjeżdża. Ines zostaje sama na szosie. Błąka się po lesie, uczy strzelać z łuku, poznaje życzliwych nieznajomych, którzy przez moment stają się jej przyjaciółmi. Płacze, wykonuje desperackie telefony do ukochanego, którego oskarża o to, że jest niekonsekwentnym tchórzem. W końcu z zapuchniętymi oczami i rozstrojonym żołądkiem, Ines postanawia zostać i spędzić romantyczne wakacje na własną rękę.
Film pokazywany był m.in.. Na tegorocznych festiwalach w Cannes i San Sebastian.
"Podróż ze zwierzętami domowymi" -reżyseria Vera Storozheva
Natalia miała szesnaście lat, kiedy wyszła za mąż pod przymusem, zabrana prosto z sierocińca. Dziś ma trzydzieści pięć i wiedzie trudne życie w odizolowanym domu na wsi z niekochanym mężem, człowiekiem brutalnym i ograniczonym. Po jego śmierci kobieta odżywa. Otwarte przestrzenie, rzeka i las uczestniczą w narodzinach nowej Natalii. Tak samo jak jej spotkanie z kierowcą ciężarówki, Siergiejem. Teraz ma ochotę się zakochać. Mówi reżyserka "Główna bohaterka podróżuje od nieistnienia, od niedostatecznego zrozumienia świata i stanu otępienia, do rozkwitu i stania się istotą ludzką. Zwierzęta i ludzie pozwalają jej otworzyć się na życie. Wszystkiego próbuje po raz pierwszy."
Film otrzymał nagrodę Grand Prix na tegorocznym festiwalu w Moskwie
"Śledztwo" - reżyseria Iglika Triffonova
Znaleziono ludzkie szczątki i zatrzymano podejrzanego. Jest nim Plamen Goranov, brat zamordowanego, który nie przyznaje się do winy. Nowy oficer śledczy, Alexandra Yakimowa zaczyna pracę od zera. Za dnia przesłuchuje krewnych, przyjaciół i znajomych braci, a nocą - podejrzanego. Na własną rodzinę nie ma czasu. Wybrała samotne życie i praca wypełnia jej całe dni. Samotność doskwiera również Plamenowi, który zaczyna cenić spotkania z panią detektyw i to, że może z nią porozmawiać.Iglika Trifonova , autorka "Historii morderstw" - dokumentu, którego akcja toczy się w więzieniu, powraca po dziesięciu latach do tematu zbrodni. Kreśli skrupulatne portrety osoby ściganej i ścigającej unikając jednocześnie prostych odpowiedzi. Pełne napięcia studium psychologiczne ukazuje zmagania twardej pani detektyw z niezbyt rozmownym podejrzanym.
Film otrzymał nagrody na tegorocznym festiwalu w Sofii.
"Reszta jest milczeniem" - reżyseria Nae Caranfill
Bukareszt, rok 1911. Grigore Ursaru, dziewiętnastoletni aktor zachwycony pojawieniem się sztuki filmowej, postanawia zostać reżyserem i nakręcić "Wojnę o niepodległość" - rekonstrukcję wojny rosyjsko-tureckiej z 1877, która pozwoliła Rumunii odzyskać niepodległość. Mówi reżyser: "Zrozumienie fenomenu młodego rumuńskiego filmowca, który nagle znalazł się na Zachodzie zajęło mi kilka lat. Identyfikowałem się z nim. Poniosła mnie jego nieumiarkowana próżność. Jego paranoja stała się moją. Ja również chciałem przeżyć tę baśń, w której szalony stary milioner zaczyna finansować wizje szalonego młodego artysty. Nie tak łatwo jest podbić świat, jeśli pochodzi się z Bukaresztu."
Film pokazywany był na festiwalu w Locarno.
"Poza miłością" - reżyseria Daniel Espinosa
Niezwykła historia miłości pomiędzy Shmulim, młodym żydowskim samotnym ojcem, a Pakistanką Aminą, właścicielką sklepiku. Shmuli jest ochroniarzem w żydowskiej szkole w Kopenhadze. W tragicznych okolicznościach stracił żonę i mieszka teraz w małym mieszkanku swoich rodziców razem z pięcioletnim synkiem. Pracuje, by odłożyć pieniądze na spełnienie swojego marzenia - wyjazd z synem do Nowego Jorku. Z przyjacielem Weinbergerem planuje sekretną ucieczkę. Jego życie dramatycznie się zmienia, gdy pewnego dnia Shmuli poznaje piękną Aminę. Żyd w żadnym razie nie powinien się wiązać z muzułmanką, tak jak i Pakistanka nie powinna być widziana z Żydem. Ale Shmuli przeciwstawia się swoim krewnym i wkrótce w obu rodzinach wybuchają konflikty.
KONKURS WOLNY DUCH
"Chłopak z okładki" - reżyseria Carmine Amoroso
Ioan jest młodym Rumunem, synem postkomunistycznej rewolucji, który ucieka z kraju w poszukiwaniu lepszej przyszłości. Trafia do Włoch, gdzie poznaje Michela, który z kolei nie potrafi odnaleźć swojego miejsca w zachodnim społeczeństwie. Michele jest gejem, pracującym przy sprzątaniu toalet. Proponuje Ioanowi mieszkanie. Wkrótce młody Rumun dostaje propozycję od sławnej pani fotograf. Kobieta obiecuje mu pieniądze, sławę i szansę na lepsze życie. Tłem tej historii jest świat Zachodu, który z jednej strony wciąż nie może złapać równowagi po upadku komunizmu, z drugiej zaś nieustannie tkwi w micie kapitalizmu. Reżyser Carmine Amoroso: "W moim przekonaniu kino powinno pełnić misję społeczną. Ta historia ma być portretem wyrzutków konsumpcyjnego społeczeństwa, które nieustannie się wzbogacając, zasila szeregi ludzi żyjących poniżej granicy ubóstwa."
Film był pokazywany na festiwalach w Moskwie i Rotterdamie
"Funuke" - reżyseria Daihachi Yoshida
Sumika, początkująca aktorka, powraca z Tokio do rodzinnego miasteczka na pogrzeb rodziców. Gdy przyjeżdża na miejsce, wygląda na to, że jej młodsza siostra Kiyomi, utalentowana rysowniczka mangi, bardzo się jej boi. Pomiędzy siostrami miota się ich przyrodni starszy brat Shinji, który zna pewną tajemnicę, ale nie może jej zdradzić swojej świeżo poślubionej małżonce Machiko. Ta z kolei nie potrafi zrozumieć dziwnych relacji pomiędzy rodzeństwem, ale jest szczęśliwa, że szwagierka wróciła do domu. Rodzina ma przed sobą lato, które odmieni ich życie. Czekają ich traumatyczne wydarzenia, konflikty i krwawa wendeta. Każdy z domowników stara się na swój sposób odnaleźć sens życia i miłości, ale czy im się to uda? Pasjonujący dramat z dużą dawką czarnego humoru.
Film był pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Bohater" - reżyseria Bruno Merle
Pierre Foret jest zabawny i to jego nieszczęście. Jest to także jego "zawód" - zabawia publiczność w programie telewizyjnym. Pierre wolałby być przystojniakiem... albo aktorem... albo piosenkarzem. Dziś jest na granicy wytrzymałości. Nie spał od sześciu dni. Decyduje się na desperacki krok i porywa dobijającego do sześćdziesiątki Clovisa Costa, idola rocka. Przetrzymuje go w mieszkaniu, w którym dorastał. Wygląda na to, że sytuacja jest bez wyjścia. "`Heros` to opowieść o człowieku, który woli, żeby ludzie płakali, niż żeby się śmiali. Chce poruszyć otoczenie, ale głównie dziewczyny, a jedną w szczególności. Bo w końcu wszystko dzieje się przez dziewczyny. To jest opowieść o porwaniu gwiazdy, idola z dzieciństwa i obrazie ojca." - reżyser.
Film był pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Dolina"- reżyseria Zoltán Kamondi
Bogdanski Dolina, miasteczko zagubione gdzieś we wschodnich Karpatach, zostało kiedyś zaatakowane przez dziwnych grabieżców. Wygląda na to, że zostali tu oni na zawsze. Narzucili wszystkim porządek, który jest zrozumiały tylko dla nich, tak jak przeznaczenie ich dziwacznych strojów. Miasto chyli się obecnie ku upadkowi i powoli zamienia w kupę złomu. Związki międzyludzkie są w podobnym stanie. Postać obcego jawi się jako alegoria - jego przybycie odsłania i podkreśla przykłady agresji, manipulacji i gry pozorów właściwe zarówno klasie panującej, jak i podbitej. W sytuacji, kiedy nieograniczony despotyzm rodzi powszechną stagnację, wydaje się, że nie ma miejsca na nadzieję. Filmowa alegoria o despotycznym reżimie, opanowującym senne środkowoeuropejskie miasteczko. Bizantyjski przepych i najbardziej olśniewająca scenografia od czasów "Brazil" Terry`ego Gilliama.
Film był pokazywany m.in.. Na festiwalu w Karlowych Warach
"Selekcjoner" - reżyseria Wayne Prince
Przezabawny przewodnik po modnej nowojorskiej scenie klubowej z najpotężniejszym i najsławniejszym bramkarzem nocnych klubów, Trevorem W. To gość, którego wszyscy chcą znać, bo ładna koszulka - wchodzisz, zła fryzura - odpadasz. Trevor, który czasem przekręca słowa w taki sposób, że Borat może się schować, będzie musiał spojrzeć w twarz komuś, kogo dotąd unikał - samemu sobie. Choć powierza swoje najgłębsze sekrety ekipie, nie są one tak głębokie, jak mu się wydaje. Choć możemy się z niego śmiać, podobnie jak ze świata, który reprezentuje, Trevor jest troskliwym człowiekiem, choć przedmiotem tej troski jest wyłącznie on sam. W trakcie kręcenia dokumentu Trevor wpada w kłopoty, ale nie przyznaje się przed samym sobą, ani przed ekipą, która za nim jeździ, że stracił pracę. Do końca będzie grać przewodnika w tej niezręcznej, dołującej podróży, dochodząc do ładu ze swoim ego, tożsamością i możliwościami przyszłej kariery.
"Co wiem o Loli" - reżyseria Javier Rebollo
Leon jest samotnym, bezrobotnym czterdziestolatkiem, który mieszka na przedmieściach Paryża i opiekuje się przykutą do łóżka, dominującą matką. Nie kontaktuje się z nikim. Rzadko coś mówi, słucha tylko matki, opowiadającej plotki o życiu sąsiadów, których słyszy przez cienkie, tekturowe ściany. Już po śmierci matki do sąsiedniego mieszkania sprowadza się Lola - hałaśliwa Hiszpanka (świetna w tej roli, pamiętna Rosa z filmu "W stronę morza"). Leon ze zdumieniem odkrywa, że widział tę kobietę na kanale porno. Wpada w obsesję na jej punkcie. Każdy dzień spędza w cieniu Loli, choć ona nie ma o tym pojęcia. Ambitne i pieczołowicie skonstruowane studium samotności, przesiąknięte tym samym klimatem drobiazgowości i dystansu, co jego bohater.
Film otrzymał m.in.. nagrodę FIRPRESCI na festiwalu w Londynie.
"Nie zrozum mnie źle"- reżyseria Adina Pintilie
Dom dla chorych umysłowo w rumuńskim Calugareni. Relacje pomiędzy jego mieszkańcami - którzy najwyraźniej nie są w stanie dopasować się do społeczeństwa w jego obecnym kształcie - nie mają odpowiednika w typowych schematach, ale odzwierciedlają cenne ludzkie wartości. Reżyserka skupia się na wewnętrznym pięknie bohaterów i ukazuje nam urocze, łagodne dusze będące więźniami ich fizycznych niedoskonałości. Mówi reżyserka: "Po wkroczeniu do tego świata, wiem już, że coś takiego jak `normalność` istnieje dopóty, dopóki istnieje coś takiego jak `człowieczeństwo`, czyli ludzkie wartości, uczucia, umiejętność odczuwania i dzielenia się."
Film pokazywany był m.in.. na festiwalu w Locarno.
"Miłość fantomowa" - reżyseria Nina Menkes
Lulu spędza większość czasu pracując w kasynie w koreańskiej dzielnicy Los Angeles. Poza tym spotyka się z o wiele młodszym kochankiem, z którym nie czuje się w żaden sposób związana uczuciowo, oraz z przechodzącą załamanie nerwowe siostrą Nitzan. Pewnego dnia odwiedza ją matka i oferuje nieproszoną pomoc. To wszystko komplikuje. Surrealistyczna opowieść o kobiecie uwięzionej w sieci rodzinnych powiązań i jej powolnym procesie osobistego wyzwolenia. Elementy baśniowe połączone z surowością czarno-białego filmu tworzą silnie oddziałujący zapis podróży kobiety w głąb własnego ja. Niezwykły film jednej z najbardziej prowokujących amerykańskich artystek.
Film pokazywany był m.in.. Na festiwalach w Sundance, Locarno i Edynburgu.
"Przydatne umiejętności" - reżyseria Monty Miranda
Dramaturg Max uświadamia sobie, że wszystkie jego dotychczasowe dzieła są nic nie warte. Traci nadzieję, iż kiedykolwiek odkryje w sobie jakiś intratny talent. Pewnego dnia, zainspirowany luźną rozmową z kumplami o przestępstwach, Max spokojnie idzie na drugą stronę ulicy, okrada bank - z przerwą na flirt z piękną kasjerką Lucy - i wraca na swoje miejsce. Dzieje się to tak naturalnie, że przyjaciele nie zauważają nawet, że go nie było. Uznając złodziejstwo za swoje powołanie, Max zastanawia się nad zupełnie nowym życiem - ale jak daleko jest gotów się posunąć? I jak ta nowo odkryta życiowa umiejętność wpłynie na jego szanse u Lucy? Świetnie zrealizowana offowa komedia - ciepła i bardzo, bardzo zakręcona.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Edynburgu.
"Ciastka truskawkowe" - reżyseria Yazaki Hitoshi
Film, oparty na popularnej mandze Nananana Kiriko, opowiada o czterech młodych kobietach mieszkających w Tokio. Satoko pracuje jako recepcjonistka w agencji towarzyskiej "Bramy Niebios". W domu często modli się, by Bóg pozwolił jej znaleźć chłopaka, który ją pokocha. Akiyo pracuje w "Bramach Niebios" jako prostytutka. Śpi w trumnie, by mieć świadomość własnej śmiertelności i oszczędza na mieszkanie na 5-ym piętrze, albo jeszcze wyżej. Kiedy stanie się stara i niedołężna, zamierza zabić się wyskakując z okna. Chihiro pracuje w biurze. Kiedy jej współlokatorka Toku pyta, czy Bóg istnieje, Chichiro odpowiada: "Bóg byłby jak narzeczony. Kupowałby mi wszystko, czego bym chciała i spełniał wszystkie moje zachcianki." Toku jest animatorką-pracoholiczką i cierpi na bulimię. Świetnie zagrane cztery portrety - chwilami niefrasobliwe, chwilami nieco smutne, czasem szalone, innym razem poważne, ale zawsze wyjątkowe. Refleksyjny i autentyczny obraz współczesnej miejskiej Japonii.
Film otrzymał nagrody m.in.. na festiwalach w Jokohamie i Rotterdamie.
"Mleczna droga" - reżyseria Benedek Fliegauf
Dwanaście sekwencji rozgrywających się na łące w nocy, przy drodze, na podwórku pewnego budynku, w łaźni publicznej, itd. Miejsca te zamieszkują istoty ludzkie, które reżyser traktuje jak niecodzienne stwory. Oczarowany przez światło naturalne i elektryczne, cienie i harmonię kolorów, odkrywa istnienie ludzkiego ogrodu zoologicznego. Ludzie obserwowani są niczym obiekty badania etnologicznego o humorystyczno-lirycznym zabarwieniu. Mówi reżyser: "Oglądałem ten film z moimi przyjaciółmi i pod koniec wszyscy czuliśmy się spokojni i odprężeni. Nic więcej nie trzeba było mówić. Co mnie zaskoczyło, to fakt, że słowa były naprawdę zbędne. `Tejút` to niezwykły film, w którym zamiast żyraf i pingwinów oglądamy istoty ludzkie."
Film był pokazywany na festiwalu w Locarno i w Londynie.
KONKURS FILMÓW DOKUMENTALNYCH
"Skrzydła życia" - reżysera Antoni P. Canet
W wieku 47 lat chirurg Carlos Cristos dowiaduje się, że cierpi na zanik wieloukładowy mózgowia (MSA) - obezwładniającą i śmiertelną chorobę neurodegeneratywną. Lekarz, który żył niezwykle intensywnie, bo oprócz pracy klinicznej, naukowej i badawczej prowadził radiowy program o zdrowiu, był muzykiem, lotniarzem i alpinistą, nagle musi się zatrzymać. Jako pacjent domaga się prawa do godnego życia i godnej śmierci. Dlatego też zaprasza swego przyjaciela, reżysera Antonio P. Caneta, by towarzyszył mu w unikalnej relacji z jego drogi ku śmierci, opowieści z zasady niemożliwej do powtórzenia. Mówi reżyser: "Po tym wszystkim zrobiliśmy to, czego by pragnął. Spojrzeliśmy na śmierć spokojnie i jeśli to możliwe, z uśmiechem."
"Brando" - reżyseria Leslie Greif, Mimi Freedman
Trzy lata po śmierci Marlona Brando opowiadają o nim jego przyjaciele i koledzy. Ponad 50 wywiadów odmalowuje drobiazgowo szczery portret tego być może największego aktora filmowego wszechczasów. Od dzieciństwa, w cieniu matki alkoholiczki i dominującego ojca, poprzez szkołę teatralną w Nowym Jorku, do sławy w latach 50-tych, intensywnej działalności politycznej w Ruchu Indian Amerykańskich i Ruchu Praw Obywatelskich w latach 60-tych, powrotu na ekrany w latach 70-tych, wycofania się z aktorstwa i życia publicznego w latach 80-tych, wreszcie osobistych tragedii, które naznaczyły ostatnie lata jego życia. Ten trzygodzinny dokument jest, jak pisze Brian Lowry z Variety "Peanem na cześć aktorstwa w ogóle, której to sztuki Brando jest symbolem."
Film był pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"M" - reżyseria Nicolás Prividera
W 1976 roku zaginęła Marta Sierra, matka reżysera i pracownica argentyńskiego Institute for Agricultural Technology. Chłopak miał wówczas sześć lat. Dziś szuka odpowiedzi na pytanie, dlaczego matka zniknęła i kto jest za to odpowiedzialny. Szuka odpowiedzi jako zdesperowany syn i jako Argentyńczyk, który staje wobec bolesnej historii swojego narodu. Lata 70-te były bowiem w Argentynie czasami junty i wygląda na to, że w sprawę zamieszana jest rządząca wówczas w kraju dyktatura wojskowa. Prividera odkrywa życie swojej matki. Rozmawia z jej znajomymi z młodości, ze współpracownikami, z rodziną. Chce ustalić, jak doszło do jej zniknięcia. Chce też dowiedzieć się dlaczego żyła tak, jak żyła. Zdesperowany, zbiera elementy układanki i próbuje ułożyć je w całość. Film zaczyna się jak śledztwo a przechodzi w refleksję nad faktem, że pamięć zbiorowa jest nieuchronnie selektywna i być może przeszłość nigdy nie zostanie odkryta.
"Opowieść o ludziach w czasie wojny i pokoju" - reżyseria Vardan Hovhannisyan
Głęboko osobiste refleksje armeńskiego dziennikarza Vardana Hovhannisyana na temat koszmaru wojny o Górny Karabach między Armenią i Azerbejdżanem (1989-1994). Mówi reżyser: "Ta wojna zmieniła moje życie. Byłem świadkiem wielu rzeczy, znanych tylko tym, którzy brali w nich udział i tylko dla nich zrozumiałych. Byłem zakładnikiem i spędziłem dwa miesiące w więzieniu. Jest to dokument o wojnie i o zwykłych ludziach, którzy znaleźli się w jej środku. Jest to film o wierze, życzliwości i człowieczeństwie. Straciłem w tym konflikcie przyjaciół, zarówno po stronie azerskiej, jak i ormiańskiej. Dlatego postanowiłem zrobić film, który zostanie doceniony po obu stronach granicy."
Film otrzymał m.in. Nagrody na festiwalach w Trieście i Erewaniu.
"Miss Gulag"- reżyseria Maria Yatskova
Syberyjski obóz UF-91/9 jest więzieniem dla kobiet. "Uważam, że kobieta powinna być zawsze piękna" - mówi jedna z więźniarek. "Nie tylko na wolności. Nawet jeśli jest tutaj, powinna pokazywać innym swoje piękno. Nie powinna go chować za tymi murami." Raz do roku, więźniarki przygotowują pokaz dla swoich koleżanek, na którym prezentują własne wyroby i szyte na miarę kreacje. Przeważnie po raz pierwszy próbują wtedy swoich sił na wybiegu. Pokaz mody jest jednak zaledwie pretekstem dla prawdziwego tematu filmu. Reżyserka przeprowadza rozmowy z trzema młodymi kobietami: Julią, Tatianą i Natalią, które odsiadują długoterminowe wyroki. Ten dokumentalny portret jest również historią pierwszego pokolenia kobiet, które dorastały w Rosji poradzieckiej.
Film był pokazywany m.in.. na festiwalach w Berlinie i Seatle.
"Mój dzieciak mógłby to namalować" - Amir Bar-Lev
Obrazy Marli Olmstead uważane są za geniusz abstrakcyjnego ekspresjonizmu i porównywane do prac Kandinskiego, Pollocka i Picassa. Znani koneserzy sztuki kupują jej prace, a jej poglądami interesują się dziesiątki dziennikarzy i ekip telewizyjnych. Tyle, że Marla ma cztery lata! Dla rodziców to zwykła dziewczynka, która uwielbia malować. Olbrzymie zainteresowanie międzynarodowych mediów wywołane jej talentem nie przeszkadza im, dopóki twórcy popularnego programu telewizyjnego "60 Minut" nie zaczną sugerować, że ojciec Marli musi grać dużą rolę przy powstawaniu jej obrazów. Dokument znajduje fascynujący punkt widzenia na obsesję społeczeństwa dotyczącą "genialnych dzieci" i bada problem istoty sztuki.
Film pokazywany był m.in. na festiwalach w Sundance i Karlowych Warach.
"Urodzona w Nowy Rok" - w reżyserii Socheata Poeuv
Reżyserka Socheata Poeuv urodziła się w kambodżański Nowy Rok w tajskim obozie dla uchodźców. Jej rodzina przetrwała ludobójstwo pod władzą Czerwonych Khmerów Pol Pota i osiedliła się w Stanach. Podczas świąt rodzice wyjawiają tajemnicę, którą ukrywali przez 25 lat. Po raz pierwszy od lat decydują się pojechać wspólnie do Kambodży. Tam odbędą serię wzruszających spotkań, podczas których różni członkowie rodziny zmierzą się z odsłaniającą się krok po kroku potworną przeszłością. Z rozbrajającą szczerością, humorem i przy pomocy poetyckiej animacji debiutancki film Poeuv wskrzesza wspomnienia i osobistą historię, aby odzyskać rodzinną przeszłość. Ukazuje jeden z najbardziej odrażających okresów w historii, ale jest przy tym również hołdem dla kochającej się rodziny.
Film otrzymał m.in. nagrody na festiwalach w Dallas i Los Angeles.
"Holenderskie wesołe miasteczko" - reżyseria Michiel van Erp
Uszczypliwy przegląd ulubionych holenderskich rozrywek. Wesołe miasteczka, centra handlowe, a nawet Parada Równości w Amsterdamie, wszystko, co przyciąga tłumy, budzi krytyczną ciekawość reżysera. Michiel van Erp obserwuje dwoje ambitnych ludzi nadzorujących imprezę dla klientów centrum handlowego Bataviastad oraz Festiwal Czekolady w Zutphen. Śledzi przygotowania, w trakcie których nie zawsze pokazują oni swoje ludzkie oblicze. Podobnie jak w poprzednich dokumentach Van Erp nakreśla, z dbałością o szczegóły, nieco komiczny, lecz pozbawiony pogardy czy moralizatorstwa, portret holenderskiego bohatera: oportunistycznego, próżnego, acz na wskroś kalwińskiego sprzedawcy rozrywek. Zapis wysiłków głównych bohaterów przeplata się z ujęciami z miejsc, gdzie bawią się Holendrzy. Powtarzającym się motywem jest grupa chińskich turystów podróżujących po Holandii, którzy wraz z reżyserem, pełni zadziwienia oglądają to folklorystyczne widowisko.
Film był pokazywany m.in. na festiwalu w Rotterdamie.
"Problemy z komarami i inne historie"- Andrey Paounov
Miasteczko Belene - oprócz komarów nic poważnie nie martwi mieszkańców tej małej osady, położonej w północnej Bułgarii. Może jeszcze elektrownia jądrowa, której logo dobrze prezentuje się na obrusach miejscowej restauracji, ale której data ukończenia jest odległa o lata świetlne. Poznajemy kolorową mieszankę mieszkańców Belene: pianistę, który jest dumny z instrumentu pamiętającego Lenina, wyluzowanego geologa, Kubańczyka, który zbiera drewniane totemy o ciekawych kształtach i byłego naczelnika, który był szefem lokalnego komunistycznego obozu pracy. Barwne obrazy życia codziennego przeplatane są scenami polowania na dziki, pijaństwem jego organizatorów, a także różnymi sposobami walki ze wszechobecnymi komarami. Opowieść o ludziach, których życie jest naznaczone przez ponurą przeszłość, nuklearną przyszłość i uciążliwe komary latające ponad czasem.
Film pokazywany był na festiwalach w Karlowych Warach i Cannes.
"Pójdę tam, gdzie chcę" - reżyseria Olga Spatova
Intymny portret Raduzy - jednej z najwybitniejszych artystek należącej do najmłodszego pokolenia czeskiej muzyki alternatywnej. Na jej muzyczny gust duży wpływ miał dziadek, który grał na harmonijce i śpiewał tradycyjne piosenki zaczerpnięte z czeskiego folkloru. Raduza zaczynała od śpiewania bluesa na ulicach. W 1993 roku odkryła ją piosenkarka Zuzana Navarowa, a kilka dni później dziewczyna zagrała koncert w Pałacu Lucerna w Pradze. Jeszcze w tym samym roku poprzedzała występ Suzanne Vegi. Dopiero potem rozpoczęła naukę w konserwatorium na wydziale kompozytorskim. Dokument Olgi Spatovej przeplata fragmenty koncertów Raduzy ze szczerymi wywiadami, w których wyjaśnia ona swoją filozofię życiową.
Film pokazywany był na festiwalu w Karlowych Warach.
"Raduza na żywo. Koncentr w teatrze Archa" - reżyseria Olga Spatova
Rozpoczynała od śpiewania bluesa na ulicy. W 2001 skończyła studia w praskim konserwatorium, na wydziale kompozytorskim, wtedy też wydała swój pierwszy album "Andelove z nebe" ("Anioły z nieba"). Raduzę inspiruje muzyka folk i folklor miejski, które w jej surowej interpretacji dają nieoczekiwane rezultaty muzyczne i tekstowe. W 2005 roku Jan Hrebejk zaprosił ją do współpracy przy filmie "Piękność w opałach". W czasie filmowego zapisu koncertu wykona nie tylko piosenki z poprzednich płyt, lecz również nowy utwór bluesowy, skomponowany do tekstu Roberta Gravesa specjalnie na potrzeby filmu Hrebejka. Raduza unika bycia w centrum uwagi. W filmie pojawia się po raz pierwszy.
"Rozwrzeszczani" - reżyseria Carla Garapedian
Opowieść o krwawej karcie historii Turcji - rzezi blisko 1,5 miliona Ormian w 1915 roku, której władze tureckie wypierają się do dziś. Film powstał przy aktywnym wsparciu amerykańskiej grupy System Of A Down, której członkowie pochodzą z Armenii. Muzycy pojawiają się na ekranie w charakterze podróżników, poszukujących swoich korzeni. Zobaczymy m.in. rozmowę z dziadkiem wokalisty, jednym z nielicznych pozostałych przy życiu naocznych świadków masakry. Film pokazuje też związki rzezi Ormian z Holokaustem, Ruandą, Bośnią, irackimi Kurdami i dzisiejszym ludobójstwem w Darfurze, obnaża prawdę o tym, jak kolejni prezydenci i korporacyjne interesy sprawiły, że przymykano oczy na co raz to nowe przypadki ludobójstwa. Mówimy "nigdy więcej", ale wcale tak nie myślimy.
Film dostał m.in. Grand Prix i Nagrodę Jury Ekumenicznego na festiwalu w Erewaniu.
"Śpiewająca rewolucja" - reżyseria Mureen Castle Tusty, James Tusty
Od roku 1869 w Estonii regularnie odbywa się ogromny festiwal piosenki zwany Laulupidu. 30 tysięcy artystów występuje przed 400-tysięczną publicznością, i to w kraju liczącym 1,4 miliona mieszkańców. Chociaż Moskwa usiłowała wykorzystać te festiwale jako narzędzie propagandy, wzmacniały one tylko dumę narodową Estończyków. Estonia odzyskała niepodległość dzięki Śpiewającej Rewolucji. Były to nielegalne wiece protestacyjne, podczas których setki tysięcy Estończyków śpiewało zakazane pieśni patriotyczne. Dokument opowiada o piątce Estończyków, którzy podczas przygotowań do Laulupidu w lipcu 2004 roku opowiadają o doświadczeniach związanych ze Śpiewającą Rewolucją i udowadniają, że ludzie w sposób pokojowy mogą się zjednoczyć, domagać suwerenności i obalić rządy najeźdźców.
"Dotkniecie kamieni czasu" - reżyseria Garine Torossian
Mówi reżyserka: "To esej dokumentalny o wędrówce do wyobrażonej ojczyzny: Armenii. Nie chodziło mi o wyrażenie moich odczuć, lecz o akceptację rzeczywistości taką, jaka ona jest. Film składa się z dwóch podróży i dwóch punktów widzenia. Jeden to wątek turystki, która wędruje bez wyraźnego celu i robi zdjęcia. Drugi to podróż badawcza." W tym przypominającym dziennik studium nakładają się na siebie ikonografia religijna, rytuał, współczesne spory i brzemię historii. Przejmująca ścieżka dźwiękowa tria Zulal podkreśla więź emocjonalną, łączącą bohaterki z miejscem, które jest i zarazem nie jest ich krajem. Elegijne i zmysłowe badanie natury domu, tożsamości i miejsca.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Berlinie.
Więcej informacji o 23. Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym znajdziecie na naszej stronie festiwalowej http://wmff.filmweb.pl/.
W oczekiwaniu na start festiwalu postanowiliśmy przybliżyć Wam filmy pokazywane na festiwalu. Zaczynam od obrazów biorących udział w poszczególnych konkursach.
MIĘDZYNARODOWY KONKURS: NOWE FILMY, NOWI REŻYSERZY
"A na koniec przyszli turyści" - reżyseria Robert Thalheim
Sven, młody Niemiec decyduje się na wojskową służbę zastępczą poza granicami swojego kraju. Jedzie do Auschwitz. Jego wyobrażenia o tym miejscu szybko przechodzą weryfikację. Wojna i obozy koncentracyjne to dla Svena i młodzieży odwiedzającej miejscowe muzeum zamierzchła przeszłość. Ale nie dla Stanisława Krzemińskiego, który przeżył obóz i nie chce zapomnieć. Dlatego tak trudno będzie im znaleźć wspólny język. Z czasem Sven zaczyna poznawać Auschwitz i Oświęcim, miejsce straszliwej zbrodni i małe polskie miasto, pomnik okrucieństwa i rozbudowany wokół niego przemysł turystyczny. Film młodego niemieckiego reżysera przedstawia współczesne i bardzo osobiste spojrzenie na pozostałości tragedii sprzed ponad półwiecza. Skłania do refleksji: czy jesteśmy w stanie tę tragedię zrozumieć i wyciągnąć wnioski?
Film Thaleima pokazywany był na festiwalach w Cannes, Karlowych Warach i w Toronto.
"Bandyta" - reżyseria Pablo Fendrik
Opowieść o osobowości pewnego człowieka, próbującego zachować przed kamerą anonimowość.
Fascynujący thriller, którego akcja toczy się niemal w czasie rzeczywistym. Pewien człowiek w średnim wieku zamierza z bronią w ręku napadać na szkoły w Buenos Aires. Planował to drobiazgowo od dawna. Kamera śledzi niemal każdy jego ruch. Widz staje się świadkiem, a tym samym wręcz wspólnikiem wszystkich poczynań bohatera - jego lęków, chwil desperacji, a także zwykłego człowieczeństwa. Film oparty jest na mistrzowskiej grze Arturo Goetza.
Film Fendrika pokazywany był na festiwalu w Cannes i San Sebastian
"Droga Mleczna" - reżyseria Lina Chamie
Zmrok zapada nad Sao Paulo, kiedy Heitor i Julia - zakochana para - kłócą się przez telefon. Dziewczyna oznajmia, że z nimi koniec. Oszalały z bólu Heitor wsiada do samochodu i wyrusza w kierunku domu Julii, żeby ją pocałować i pogodzić się. Najpierw jednak musi się przebić przez potwornie zatłoczone ulice metropolii. Z dużą inwencją i humorem film pokazuje, co to znaczy żałować słów wypowiedzianych w gniewie i nie móc tego naprawić, bo okrutny świat nie chce na to pozwolić. W czasie podróży Heitora przez zakorkowane miasto jego gorące uczucia potęguje przytłaczająca atmosfera Sao Paulo, drugiego po Mexico City największego miasta Ameryki Łacińskiej.
Film pokazywany był na festiwalu w Cannes i San Sebastian
"Międzynarodówka" - reżyseria Sirri Sureyya, Muharrem Gulmez
Jest rok 1982. W małym tureckim miasteczku niezbyt bystry wojskowy chce z grupy ulicznych muzyków stworzyć super orkiestrę. Ubiera ich w znalezione w magazynie stare francuskie mundury i każe skomponować i wykonać marsz na powitanie delegacji władz, która ma wizytować miasteczko. Do powitania gości, ale w zupełnie innym stylu, przygotowuje się też zafascynowany komunizmem student Haydar i córka dyrygenta orkiestry. Chcą w ramach buntu puścić przez megafony Międzynarodówkę. Sprawy przybiorą tragikomiczny obrót, gdy zejdą się drogi orkiestry i dwójki buntowników. Film z dużą ilością tureckiej muzyki, i tej ludowej i tej poprawnej politycznie.
Film otrzymał m.in. Złotego Tulipana za najlepszy film na festiwalu w Istambule w 2007 roku.
"Ex Drummer" - rezyseria Koen Mortier
Każda mieścina we Flandrii ma swoją własną kapelę rockową, która gra wszędzie, gdzie tylko może i marzy o wielkiej karierze. Trójka nie do końca sprawnych muzyków - wokalista ma wadę wymowy, basista sztywną rękę, a gitarzysta jest głuchy - szuka perkusisty do swojego zespołu The Feminists. Słynny pisarz Dries pasowałby do tej roli idealnie, ale ma też inny plan. Podstępnie postanawia spotkać się z zespołem, wywołując pośród jego członków sprzeczki, które mogą zaważyć na przyszłości grupy. Sprawy przyjmują dość gwałtowny obrót, a Dries skutecznie przekonuje członków zespołu, by skoczyli sobie nawzajem do gardeł. Niekonwencjonalna adaptacja dzieła znanego pisarza z Flandrii, Hermana Brusselmansa. Ostry, mroczny, odważny i chwilami komiczny film, w którego ścieżce dźwiękowej znalazły się utwory flandryjskich zespołów rockowych.
Film pokazywany był na festiwalach w Rotterdamie i Karlowych Warach
"Czerwone mrówki" - rezyseria Stephan Carpiaux
Szesnastoletnia Alex mieszka z ojcem Franckiem w małej wiosce w Ardenach. Zmuszona utrzymywać ojca po śmierci matki Alex dojrzewa zbyt szybko jak na swój wiek. Podczas gdy Franck usiłuje zapanować nad apatią, w jakiej pogrążył się po śmierci żony, Alex niechcący podsyca cierpienie ojca. Wprowadza go jednocześnie w dwuznaczny świat, gdzie zaciera się granica pomiędzy czułością a pożądaniem. Relacje z ojcem pozwoli jej ocenić dopiero niespodziewane spotkanie Hectora, dwudziestolatka, którego ciotka trzyma pod szklanym kloszem. Alex i Hector będą musieli wspólnie otrząsnąć się z przeszłości i zacząć wreszcie żyć na własny rachunek.
Film pokazywany był na festiwalu w San Sebastian
"Sztuka płakania" - reżyseria
Ekscentryczne studium jutlandzkiej rodziny we wczesnych latach 70-tych, widzianej bezlitosnymi, a jednocześnie niewinnymi oczami jedenastoletniego chłopca. Życie Allana nie jest łatwe. Jego ojciec ma "chore nerwy" i co chwila grozi, że się zabije. Matka się poddała, starszy brat się wyprowadził, a rodzinny sklepik z nabiałem nie ma się najlepiej. Ojciec zarabia wygłaszając płomienne mowy pogrzebowe, które zmuszają żałobników do płaczu. Wkrótce Allan zacznie pomagać losowi, by zapewnić wystarczającą liczbę pogrzebów. Wierzy, że jego ojciec będzie wtedy szczęśliwy. Niełatwe tematy związków międzyludzkich i rodzinnych tabu potraktowane są z empatią, humorem i sympatią dla bohaterów.
Film otrzymał m.in.. Nagorodę młodego Jury na festiwalu San Sebastian w 2006 roku i nagrodę FIPRESCI na Festiwalu w Istambule w 2007 roku.
"Magnus" - reżyseria Kadri Kousaar
Magnus (w tej roli gwiazda estońskiego popu Kristjan Kasearu) to wrażliwy chłopiec, którym rodzice specjalnie się nie zajmują. Uważają, że wystarczy mu jedzenie i dach nad głową. W dzieciństwie Magnus cierpiał na nieuleczalną chorobę płuc i wciąż wymykał się śmierci. Do dziś ma je obsesję. Druga próba samobójcza budzi sumienie jego ojca. Stara się przekonać syna do życia w trochę niekonwencjonalny sposób... Mówi Kadri Kousaar: "Wszyscy jesteśmy dziećmi, a wielu z nas jest rodzicami. Magnus stawia pytania jednym i drugim. `Co byś zrobił, gdyby syn powiedział ci, że chce umrzeć?` I na odwrót: `Co byś zrobił, gdybyś nie był nikomu potrzebny?` Zarówno postać Magnusa jak i jego ojca jest kontrowersyjna - podobnie jak życie. Budzą współczucie, lecz unoszeni na fali swojej dekadencji, są też zdolni do okrucieństwa. Film stara się zdiagnozować, ile jeszcze ocalało z rodziny w naszych hedonistycznych i egoistycznych czasach." Historia inspirowana jest autentycznymi wydarzeniami.
Film pokazywany był m.in.. Na festiwalu w Cannes.
"Pudor" - reżyseria Tristán Ulloa, David Ulloa
Współczesny Madryt. W wielopokoleniowej rodzinie panuje atmosfera nie do wytrzymania. Każdy z jej członków ma swoje sekrety, do których wstydzi się przyznać. Ojciec zmaga się ze świadomością faktu, że jest śmiertelnie chory. Jego żona nie tylko cierpi na kryzys wieku średniego, ale przechodzi także przez ciężki okres w życiu. Niedawno umarła jej matka, a małżeństwo niewiele ma wspólnego z ideałem. Sergio, najmłodszy, adoptowany członek rodziny, żyje w dziecięcym świecie fantazji. Jego dorastająca siostra stara się dojść do ładu ze swoją orientacją seksualną i wstydzi się swojej cielesności. Dziadek Salvador jest nieszczęśliwy, ponieważ musi mieszkać w domu córki. Gdy spotykają się razem przy obiedzie, atmosfera staje się nieznośnie gęsta. Czy istnieje coś, co mogłoby oczyścić powietrze? Niezwykle pomysłowo i zręcznie nakręcony komentarz do rozkładu komunikacji międzyludzkiej.
Film otrzymał nagrody m.in. Na festiwalu w Karlowych Warach i San Sebastian
"Sankara" reżyseria Prasanna Jayakody
Do świątyni buddyjskiej przybywa mnich, który ma odnawiać tamtejsze malowidła. Przedstawiają one przypowieść, w której Budda przypomina, iż człowiek, który ma w życiu cel, nie może ulegać namiętnościom, a zwłaszcza pięknym kobietom. Podczas pracy nad malowidłami uwagę młodego mnicha przyciąga pewna dziewczyna. Wkrótce zaczyna darzyć ją uczuciem i uświadamia sobie, że jest uwięziony w sieci ziemskich namiętności - tak, jak w historii na malowidłach. Jego zmagania z samym sobą będą miały zaskakujące konsekwencje. "Sankara" (w dosłownym tłumaczeniu: introspekcja) zabiera nas w duchową podróż, wspieraną medytacyjnymi zdjęciami.
Film otrzymał Specjalną nagrodę Jury na festiwalu w Kairze w 2006 roku.
"Jesienny bal" reżyseria Veiko Ounpuu
Fragmenty życia sześciorga samotnych osób, które tkwią w monotonii po-sowieckich bloków. Jak bardzo możemy się zbliżyć do innych ludzi? Czy możliwe jest życie całkowicie pozbawione miłości? Te pytania są boleśnie oczywiste, dużo bardziej, niż odpowiedzi na nie. Z drugiej strony film pokazuje, że możliwe jest ciepło i śmiech. To wprawdzie towar rzadki, ale jednak nadal dostępny. Historia ludzkiej alienacji i niemożności kontaktu z drugim człowiekiem. Mówi reżyser: "Znajdziemy tu również humor, absurd, a odpowiednio nastawiony widz może nawet przyłapać się na głośnym śmiechu. Gdybym miał zaklasyfikować ten film, powiedziałbym, że "Jesienny bal" jest czarną komedią o samotności, rozpaczy i nadziei."
Film otrzymał nagrodę "Horizons" na tegorocznym festiwalu w Wencecji.
"Nocny pociąg" - reżyseria Yian Diao
Trzydziestokilkuletnia wdowa Wu Hongyan jest strażniczką w sądzie. Ponury zawód nie pozbawił jej wrażliwości, nawet po latach stykania się z oczekującymi na egzekucję kobietami - przeważnie skazanymi za zbrodnie dokonane w afekcie. Co weekend, kobieta wyrusza w długą podróż pociągiem do miasta, w którym odbywa się bal samotnych serc. Spotkania z mężczyznami nie spełniają jednak jej oczekiwań i chce o nich jak najszybciej zapomnieć. W końcu udaje się jej poznać mężczyznę, który ukrywa przed nią przerażający sekret.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Wino truskawkowe" reżyseria Dariusz Jabłoński
To nie jest film o miłości, chociaż miłość jest w nim obecna. To nie jest komedia, chociaż bohaterowie mówią śmieszne rzeczy. To nie jest kryminał, chociaż główny bohater docieka, kto zabił.... To nie film obyczajowy, chociaż prowincja urzeka tu swoimi kolorami. To nie jest też musical, chociaż namiętna Lubica tańcem wyraża swoją tęsknotę. Kilka łyków "Wina truskawkowego" wprowadza nas w magiczny świat prawdziwego środka Europy. Miłość, zbrodnia, pokuta są tu naturalnym składnikiem życia, jak pory roku, motyle, odlatujące ptaki czy nieprzerwany szum górskiego potoku.
Film na podstawie prozy Andrzeja Stasiuka "Opowieści galicyjskie".
"Trzynaście lat, Soo-ah" - reżyseria Kim Hee-jung
Po śmierci ojca Soo-ah mieszka tylko z matką, która jest zbyt zajęta prowadzeniem restauracji, żeby mieć czas dla dojrzewającej córki. Soo-ah nie zabiega specjalnie o względy matki, żyje bowiem w przekonaniu, że jej prawdziwą matką jest popularna piosenkarka. Gdy Soo-ah dowiaduje się, że matka chce zamieszkać z mężczyzną, ucieka z domu. Wyrusza na koncert swojej prawdziwej matki... Reżyser o filmie: "Mam nadzieję, że losy dorastającej Soo-ah poruszą serca widzów bez względu na wiek, płeć czy narodowość. Zarówno dziewczyna, jak i jej matka Young-joo dojrzewają z biegiem czasu, więc jest to film tak dla dzieci, jak i ich rodziców. W końcu każdy z nas jest czyimś dzieckiem lub rodzicem. Któż choć raz w życiu nie zadał sobie pytania, czy naprawdę jesteśmy dziećmi swoich rodziców?"
KONKURS WARSZAWSKI
"Takich trzech" - reżyseria Naghi Nemati
Kameralna opowieść o trzech gderliwych poborowych, zagubionych, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, pośród monotonnego śnieżnego krajobrazu. A wszystko zaczyna się przy źródle termalnym w Iranie, gdzie trzech mężczyzn moczy nogi w wodzie... Mówi reżyser: "Film jest minimalistyczny zarówno formalnie, jak i treściowo. Rozgrywa się na białym tle, które tworzy niepowtarzalną atmosferę wizualną i harmonizuje z resztą opowieści. Szczególnie z fabułą i ścieżką dźwiękową. Surowe i nieznośne warunki klimatyczne panujące w tym rejonie są częścią tej dziwnej atmosfery i zagadkowych postaci stawiających czoła przyrodzie."
Film otrzymał nagrodę NETPAC w Locarno w 2007 roku
"Aria" - reżyseria Takushi Tsubokawa
Ota, samotny stroiciel pianin, zaprzyjaźnia się z ekscentrycznym starcem Kuzo. Jest on lalkarzem i słynie z numeru scenicznego z lalką, która do złudzenia przypomina żywą dziewczynę. Kiedy Kuzo ulega wypadkowi, Ota podejmuje się odnalezienia zaginionego, lecz zagadkowo ważnego fortepianu, który kiedyś należał do zmarłej żony lalkarza. Kim jednak jest ta młoda piękność nalegająca, by wyruszyć w podróż wraz z Otą? Czy na pewno jest to córka Kuzo? A może to jego partnerka, która ożyła? Oszałamiający pięknem zdjęć nadmorskiego Hokkaido film bez pośpiechu wyjawia swoje tajemnice. Niezwykle oryginalny i dowcipny film drogi.
Film pokazywanych był na festiwalach w San Francisco i Edynburgu
"Wizyta Orkiestry" - reżyseria Eran Kolirin
Kiedyś, nie tak dawno temu, niewielka egipska orkiestra policyjna przybyła do Izraela. Przyjechali, by zagrać na uroczystym otwarciu arabskiego centrum kulturalnego. Niestety, czy to wskutek biurokracji, nieszczęśliwego wypadku, czy też po prostu pecha, nikt nie odebrał ich z lotniska. Starali się sami dotrzeć na miejsce. Dojechali do wyludnionego małego izraelskiego miasteczka gdzieś w sercu pustyni. Zagubiona orkiestra w zagubionym mieście. Opowiedziana z rozbrajającym humorem historia orkiestry, o której wszyscy zapomnieli.
Film otrzymał m.in. Nagrodę FIRPRESCI na festiwalu w Cannes.
"Ulotne fragmenty" - reżyseria Jeremy Podeswa
Jeremy Podeswa przenosi na ekran poetycką mądrość wspaniałej powieści Anne Michaels. Tworzy niezwykłą mozaikę z fragmentów przeszłości i teraźniejszości. Odkrywają one duszę pisarza, który nie potrafi uwolnić się od duchów, które go prześladują. Athos (w tej roli znany z "Before the Rain" Rade Serbedzija) kieruje wykopaliskami archeologicznymi w okupowanej przez hitlerowców Polsce. Pewnego dnia znajduje 7-letniego Jacoba, który był świadkiem wymordowania swojej rodziny. Chłopiec nie wie tylko, jakie są losy jego ukochanej siostry Beli - ta niewyjaśniona tajemnica będzie go prześladować do końca życia. Athos przemyca Jakoba do swej rodzinnej Grecji i ukrywa go w czasie okupacji, licząc, że uda mu się odbudować nadszarpniętą psychikę dziecka. Reżyserowi udało się pokazać obraz fizycznej straty i nieoczekiwanej łaski, stopniowo odkrywając pokłady pamięci człowieka, który zmaga się z własną przeszłością. Ten porywający film pokazuje, w jaki sposób możemy się nawzajem obronić przed ponurymi cieniami naszych wspomnień.
Film pokazywany był na otwarcie tegorocznego festiwalu w Toronto.
"Stacja obsługi" - reżyseria Lenny Abrahamson
Josie jest uroczym i łagodnym człowiekiem, który całe swoje dorosłe życie spędził samotnie jako dozorca podupadłej stacji benzynowej na obrzeżach małego irlandzkiego miasta. Przez sąsiadów uważany jest za nieszkodliwego wiejskiego głupka. Jego pracodawca i przyjaciel z dzieciństwa wykorzystuje go bez ograniczeń, ale Josie cieszy się, kiedy szef go słucha lub prosi o radę. Pewnego lata na stacji zaczyna pracować piętnastoletni Dawid. Między Josiem a młodym asystentem nawiązuje się nić przyjaźni. Pewnego dnia wszystko jednak legnie w gruzach. Portret samotności w umierającym społeczeństwie, przeplatany komizmem, patosem i zaskoczeniem. Pat Shortt w głównej roli daje niezapomniane przedstawienie człowieka pozornie pozbawionego szans na odkupienie.
Film otrzymał nagrodę Directors' Fortnight: CICAE Art.& Essai Award na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Podróż Iski"- reżyseria Csaba Bollók
Życie 12-letniej Iski jest szare i beznadziejne. Dziewczyna zarabia zbierając złom, grzebiąc w bieda szybach i wygrzebując ze śmieci wszystko to, co można sprzedać, choćby za grosze. Wszystkie pieniądze idą na wódkę dla rodziców. Żeby cokolwiek zjeść, żebrze. W końcu trafia wraz z siostrą do przytułku. Poznaje nowych ludzi. Przeżywa nawet coś na kształt pierwszej miłości, ale tutaj nic nie może się skończyć dobrze. Niezapomniane role młodych bohaterów, od których emanuje dziecięca naiwność i jednocześnie niezłomna wola przeżycia w przerażającym świecie. Niezwykła kreacja młodej odtwórczyni głównej roli - Marii Vargi, której życiorys w wielu miejscach pokrywa się z losami Iski.
Film otrzymał główna nagrodę podczas Tygodnia Filmu Węgierskiego
"Przeminęło z kobietą" - reżyseria
Bohaterem filmu jest On - mężczyzna, który nawet nie ma imienia. On nawet nie zdąży się zorientować, kiedy w jego życie wtargnie kobieta. Od tej pory nieustannie będzie się starał opanować sytuację: może próbować pozbyć się intruza lub dostosować do sytuacji. Wybiera drugie rozwiązanie i postanawia się zakochać. Jak sam to ujmuje: "Już jutro zacznę". Uczciwe, aczkolwiek trochę naiwne przedsięwzięcie... "Przeminęło z kobietą" to filmowa wersja debiutanckiej powieści Erlenda Loe, o pierwszych krokach młodego człowieka na grząskim terenie miłości, o kobiecych monologach uchodzących za dialogi, wreszcie o prawie współczesnego człowieka do decydowania o tym, kto nosi spodnie w rodzinie. Reżyser "Ellinga" kreśli historię przy pomocy mocnych środków wyrazu, co w połączeniu z rewelacyjną obsadą nadaje powieści ekranowe życie i w pełni oddaje cześć ironicznemu podejściu autora do miłości w dzisiejszym świecie.
Film pokazywany był m.in.. na festiwalu w Toronto.
"Klasa" - reżyseria Ilmar Raag
Introwertyczny Joosep jest przedmiotem ordynarnych żartów swoich kolegów z klasy, których irytuje jego milczące usposobienie. Jedyne wsparcie ma w kumplu z ławki, Kasparze. Zaczepki wobec chłopaków przekraczają w końcu granicę ludzkiej godności. Po wyjątkowo obrzydliwym incydencie Joosep i Kaspar postanawiają, że pora coś z tym zrobić. Podzielony na siedem rozdziałów film rozgrywa się w bezimiennym estońskim liceum. Nie jest to socjologiczne studium przemocy wśród młodzieży. Film jest uniwersalną refleksją na temat ciemnych stron ludzkiej duszy, często skrytych pod atrakcyjną powierzchownością.
Film otrzymał dwa wyróżnienia na festiwalu w Karlowych Warach.
"Leningrad" - reżyseria Aleksandr Buravsky
Jest rok 1941. Niemiecka armia zdobyła już pół Europy i przemieszcza się w głąb Rosji. Hitler decyduje się na oblężenie Leningradu. W głodującym mieście znajduje się młoda brytyjska dziennikarka Kate Davis. Rozdzielono ją z narzeczonym Philipem Parkerem, amerykańskim dziennikarzem. Po kolejnym nalocie bombowym Philip słyszy w wiadomościach, że Kate zginęła. Nie potrafiąc pogodzić się z jej śmiercią, rozpoczyna dochodzenie. Wkrótce odkrywa, że Kate żyje i ukrywa się przed KGB gdzieś na terenie miasta. Opowieść ukazuje ten szczególny epizod II wojny światowej w sposób dotychczas niespotykany w kinie. Stajemy się świadkami siły ludzkiego ducha i czynów, jakich jest w stanie dokonać zdesperowany człowiek.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Rzymie
"Zabłąkana narzeczona" - reżyseria Ana Katz
Ines jedzie autobusem ze swoim chłopakiem Miguelem do Mar de las Pampas - kurortu, w którym zamierzają spędzić krótkie wakacje poza sezonem. Po drodze kłócą się. Kiedy autobus przyjeżdża na miejsce, Ines bierze swoją ciężką torbę i wysiada. Okazuje się jednak, że Miguel został na swoim miejscu. Autobus odjeżdża. Ines zostaje sama na szosie. Błąka się po lesie, uczy strzelać z łuku, poznaje życzliwych nieznajomych, którzy przez moment stają się jej przyjaciółmi. Płacze, wykonuje desperackie telefony do ukochanego, którego oskarża o to, że jest niekonsekwentnym tchórzem. W końcu z zapuchniętymi oczami i rozstrojonym żołądkiem, Ines postanawia zostać i spędzić romantyczne wakacje na własną rękę.
Film pokazywany był m.in.. Na tegorocznych festiwalach w Cannes i San Sebastian.
"Podróż ze zwierzętami domowymi" -reżyseria Vera Storozheva
Natalia miała szesnaście lat, kiedy wyszła za mąż pod przymusem, zabrana prosto z sierocińca. Dziś ma trzydzieści pięć i wiedzie trudne życie w odizolowanym domu na wsi z niekochanym mężem, człowiekiem brutalnym i ograniczonym. Po jego śmierci kobieta odżywa. Otwarte przestrzenie, rzeka i las uczestniczą w narodzinach nowej Natalii. Tak samo jak jej spotkanie z kierowcą ciężarówki, Siergiejem. Teraz ma ochotę się zakochać. Mówi reżyserka "Główna bohaterka podróżuje od nieistnienia, od niedostatecznego zrozumienia świata i stanu otępienia, do rozkwitu i stania się istotą ludzką. Zwierzęta i ludzie pozwalają jej otworzyć się na życie. Wszystkiego próbuje po raz pierwszy."
Film otrzymał nagrodę Grand Prix na tegorocznym festiwalu w Moskwie
"Śledztwo" - reżyseria Iglika Triffonova
Znaleziono ludzkie szczątki i zatrzymano podejrzanego. Jest nim Plamen Goranov, brat zamordowanego, który nie przyznaje się do winy. Nowy oficer śledczy, Alexandra Yakimowa zaczyna pracę od zera. Za dnia przesłuchuje krewnych, przyjaciół i znajomych braci, a nocą - podejrzanego. Na własną rodzinę nie ma czasu. Wybrała samotne życie i praca wypełnia jej całe dni. Samotność doskwiera również Plamenowi, który zaczyna cenić spotkania z panią detektyw i to, że może z nią porozmawiać.
Film otrzymał nagrody na tegorocznym festiwalu w Sofii.
"Reszta jest milczeniem" - reżyseria Nae Caranfill
Bukareszt, rok 1911. Grigore Ursaru, dziewiętnastoletni aktor zachwycony pojawieniem się sztuki filmowej, postanawia zostać reżyserem i nakręcić "Wojnę o niepodległość" - rekonstrukcję wojny rosyjsko-tureckiej z 1877, która pozwoliła Rumunii odzyskać niepodległość. Mówi reżyser: "Zrozumienie fenomenu młodego rumuńskiego filmowca, który nagle znalazł się na Zachodzie zajęło mi kilka lat. Identyfikowałem się z nim. Poniosła mnie jego nieumiarkowana próżność. Jego paranoja stała się moją. Ja również chciałem przeżyć tę baśń, w której szalony stary milioner zaczyna finansować wizje szalonego młodego artysty. Nie tak łatwo jest podbić świat, jeśli pochodzi się z Bukaresztu."
Film pokazywany był na festiwalu w Locarno.
"Poza miłością" - reżyseria Daniel Espinosa
Niezwykła historia miłości pomiędzy Shmulim, młodym żydowskim samotnym ojcem, a Pakistanką Aminą, właścicielką sklepiku. Shmuli jest ochroniarzem w żydowskiej szkole w Kopenhadze. W tragicznych okolicznościach stracił żonę i mieszka teraz w małym mieszkanku swoich rodziców razem z pięcioletnim synkiem. Pracuje, by odłożyć pieniądze na spełnienie swojego marzenia - wyjazd z synem do Nowego Jorku. Z przyjacielem Weinbergerem planuje sekretną ucieczkę. Jego życie dramatycznie się zmienia, gdy pewnego dnia Shmuli poznaje piękną Aminę. Żyd w żadnym razie nie powinien się wiązać z muzułmanką, tak jak i Pakistanka nie powinna być widziana z Żydem. Ale Shmuli przeciwstawia się swoim krewnym i wkrótce w obu rodzinach wybuchają konflikty.
KONKURS WOLNY DUCH
"Chłopak z okładki" - reżyseria Carmine Amoroso
Ioan jest młodym Rumunem, synem postkomunistycznej rewolucji, który ucieka z kraju w poszukiwaniu lepszej przyszłości. Trafia do Włoch, gdzie poznaje Michela, który z kolei nie potrafi odnaleźć swojego miejsca w zachodnim społeczeństwie. Michele jest gejem, pracującym przy sprzątaniu toalet. Proponuje Ioanowi mieszkanie. Wkrótce młody Rumun dostaje propozycję od sławnej pani fotograf. Kobieta obiecuje mu pieniądze, sławę i szansę na lepsze życie. Tłem tej historii jest świat Zachodu, który z jednej strony wciąż nie może złapać równowagi po upadku komunizmu, z drugiej zaś nieustannie tkwi w micie kapitalizmu. Reżyser Carmine Amoroso: "W moim przekonaniu kino powinno pełnić misję społeczną. Ta historia ma być portretem wyrzutków konsumpcyjnego społeczeństwa, które nieustannie się wzbogacając, zasila szeregi ludzi żyjących poniżej granicy ubóstwa."
Film był pokazywany na festiwalach w Moskwie i Rotterdamie
"Funuke" - reżyseria Daihachi Yoshida
Sumika, początkująca aktorka, powraca z Tokio do rodzinnego miasteczka na pogrzeb rodziców. Gdy przyjeżdża na miejsce, wygląda na to, że jej młodsza siostra Kiyomi, utalentowana rysowniczka mangi, bardzo się jej boi. Pomiędzy siostrami miota się ich przyrodni starszy brat Shinji, który zna pewną tajemnicę, ale nie może jej zdradzić swojej świeżo poślubionej małżonce Machiko. Ta z kolei nie potrafi zrozumieć dziwnych relacji pomiędzy rodzeństwem, ale jest szczęśliwa, że szwagierka wróciła do domu. Rodzina ma przed sobą lato, które odmieni ich życie. Czekają ich traumatyczne wydarzenia, konflikty i krwawa wendeta. Każdy z domowników stara się na swój sposób odnaleźć sens życia i miłości, ale czy im się to uda? Pasjonujący dramat z dużą dawką czarnego humoru.
Film był pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Bohater" - reżyseria Bruno Merle
Pierre Foret jest zabawny i to jego nieszczęście. Jest to także jego "zawód" - zabawia publiczność w programie telewizyjnym. Pierre wolałby być przystojniakiem... albo aktorem... albo piosenkarzem. Dziś jest na granicy wytrzymałości. Nie spał od sześciu dni. Decyduje się na desperacki krok i porywa dobijającego do sześćdziesiątki Clovisa Costa, idola rocka. Przetrzymuje go w mieszkaniu, w którym dorastał. Wygląda na to, że sytuacja jest bez wyjścia. "`Heros` to opowieść o człowieku, który woli, żeby ludzie płakali, niż żeby się śmiali. Chce poruszyć otoczenie, ale głównie dziewczyny, a jedną w szczególności. Bo w końcu wszystko dzieje się przez dziewczyny. To jest opowieść o porwaniu gwiazdy, idola z dzieciństwa i obrazie ojca." - reżyser.
Film był pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"Dolina"- reżyseria Zoltán Kamondi
Bogdanski Dolina, miasteczko zagubione gdzieś we wschodnich Karpatach, zostało kiedyś zaatakowane przez dziwnych grabieżców. Wygląda na to, że zostali tu oni na zawsze. Narzucili wszystkim porządek, który jest zrozumiały tylko dla nich, tak jak przeznaczenie ich dziwacznych strojów. Miasto chyli się obecnie ku upadkowi i powoli zamienia w kupę złomu. Związki międzyludzkie są w podobnym stanie. Postać obcego jawi się jako alegoria - jego przybycie odsłania i podkreśla przykłady agresji, manipulacji i gry pozorów właściwe zarówno klasie panującej, jak i podbitej. W sytuacji, kiedy nieograniczony despotyzm rodzi powszechną stagnację, wydaje się, że nie ma miejsca na nadzieję. Filmowa alegoria o despotycznym reżimie, opanowującym senne środkowoeuropejskie miasteczko. Bizantyjski przepych i najbardziej olśniewająca scenografia od czasów "Brazil" Terry`ego Gilliama.
Film był pokazywany m.in.. Na festiwalu w Karlowych Warach
"Selekcjoner" - reżyseria Wayne Prince
Przezabawny przewodnik po modnej nowojorskiej scenie klubowej z najpotężniejszym i najsławniejszym bramkarzem nocnych klubów, Trevorem W. To gość, którego wszyscy chcą znać, bo ładna koszulka - wchodzisz, zła fryzura - odpadasz. Trevor, który czasem przekręca słowa w taki sposób, że Borat może się schować, będzie musiał spojrzeć w twarz komuś, kogo dotąd unikał - samemu sobie. Choć powierza swoje najgłębsze sekrety ekipie, nie są one tak głębokie, jak mu się wydaje. Choć możemy się z niego śmiać, podobnie jak ze świata, który reprezentuje, Trevor jest troskliwym człowiekiem, choć przedmiotem tej troski jest wyłącznie on sam. W trakcie kręcenia dokumentu Trevor wpada w kłopoty, ale nie przyznaje się przed samym sobą, ani przed ekipą, która za nim jeździ, że stracił pracę. Do końca będzie grać przewodnika w tej niezręcznej, dołującej podróży, dochodząc do ładu ze swoim ego, tożsamością i możliwościami przyszłej kariery.
"Co wiem o Loli" - reżyseria Javier Rebollo
Leon jest samotnym, bezrobotnym czterdziestolatkiem, który mieszka na przedmieściach Paryża i opiekuje się przykutą do łóżka, dominującą matką. Nie kontaktuje się z nikim. Rzadko coś mówi, słucha tylko matki, opowiadającej plotki o życiu sąsiadów, których słyszy przez cienkie, tekturowe ściany. Już po śmierci matki do sąsiedniego mieszkania sprowadza się Lola - hałaśliwa Hiszpanka (świetna w tej roli, pamiętna Rosa z filmu "W stronę morza"). Leon ze zdumieniem odkrywa, że widział tę kobietę na kanale porno. Wpada w obsesję na jej punkcie. Każdy dzień spędza w cieniu Loli, choć ona nie ma o tym pojęcia. Ambitne i pieczołowicie skonstruowane studium samotności, przesiąknięte tym samym klimatem drobiazgowości i dystansu, co jego bohater.
Film otrzymał m.in.. nagrodę FIRPRESCI na festiwalu w Londynie.
"Nie zrozum mnie źle"- reżyseria Adina Pintilie
Dom dla chorych umysłowo w rumuńskim Calugareni. Relacje pomiędzy jego mieszkańcami - którzy najwyraźniej nie są w stanie dopasować się do społeczeństwa w jego obecnym kształcie - nie mają odpowiednika w typowych schematach, ale odzwierciedlają cenne ludzkie wartości. Reżyserka skupia się na wewnętrznym pięknie bohaterów i ukazuje nam urocze, łagodne dusze będące więźniami ich fizycznych niedoskonałości. Mówi reżyserka: "Po wkroczeniu do tego świata, wiem już, że coś takiego jak `normalność` istnieje dopóty, dopóki istnieje coś takiego jak `człowieczeństwo`, czyli ludzkie wartości, uczucia, umiejętność odczuwania i dzielenia się."
Film pokazywany był m.in.. na festiwalu w Locarno.
"Miłość fantomowa" - reżyseria Nina Menkes
Lulu spędza większość czasu pracując w kasynie w koreańskiej dzielnicy Los Angeles. Poza tym spotyka się z o wiele młodszym kochankiem, z którym nie czuje się w żaden sposób związana uczuciowo, oraz z przechodzącą załamanie nerwowe siostrą Nitzan. Pewnego dnia odwiedza ją matka i oferuje nieproszoną pomoc. To wszystko komplikuje. Surrealistyczna opowieść o kobiecie uwięzionej w sieci rodzinnych powiązań i jej powolnym procesie osobistego wyzwolenia. Elementy baśniowe połączone z surowością czarno-białego filmu tworzą silnie oddziałujący zapis podróży kobiety w głąb własnego ja. Niezwykły film jednej z najbardziej prowokujących amerykańskich artystek.
Film pokazywany był m.in.. Na festiwalach w Sundance, Locarno i Edynburgu.
"Przydatne umiejętności" - reżyseria Monty Miranda
Dramaturg Max uświadamia sobie, że wszystkie jego dotychczasowe dzieła są nic nie warte. Traci nadzieję, iż kiedykolwiek odkryje w sobie jakiś intratny talent. Pewnego dnia, zainspirowany luźną rozmową z kumplami o przestępstwach, Max spokojnie idzie na drugą stronę ulicy, okrada bank - z przerwą na flirt z piękną kasjerką Lucy - i wraca na swoje miejsce. Dzieje się to tak naturalnie, że przyjaciele nie zauważają nawet, że go nie było. Uznając złodziejstwo za swoje powołanie, Max zastanawia się nad zupełnie nowym życiem - ale jak daleko jest gotów się posunąć? I jak ta nowo odkryta życiowa umiejętność wpłynie na jego szanse u Lucy? Świetnie zrealizowana offowa komedia - ciepła i bardzo, bardzo zakręcona.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Edynburgu.
"Ciastka truskawkowe" - reżyseria Yazaki Hitoshi
Film, oparty na popularnej mandze Nananana Kiriko, opowiada o czterech młodych kobietach mieszkających w Tokio. Satoko pracuje jako recepcjonistka w agencji towarzyskiej "Bramy Niebios". W domu często modli się, by Bóg pozwolił jej znaleźć chłopaka, który ją pokocha. Akiyo pracuje w "Bramach Niebios" jako prostytutka. Śpi w trumnie, by mieć świadomość własnej śmiertelności i oszczędza na mieszkanie na 5-ym piętrze, albo jeszcze wyżej. Kiedy stanie się stara i niedołężna, zamierza zabić się wyskakując z okna. Chihiro pracuje w biurze. Kiedy jej współlokatorka Toku pyta, czy Bóg istnieje, Chichiro odpowiada: "Bóg byłby jak narzeczony. Kupowałby mi wszystko, czego bym chciała i spełniał wszystkie moje zachcianki." Toku jest animatorką-pracoholiczką i cierpi na bulimię. Świetnie zagrane cztery portrety - chwilami niefrasobliwe, chwilami nieco smutne, czasem szalone, innym razem poważne, ale zawsze wyjątkowe. Refleksyjny i autentyczny obraz współczesnej miejskiej Japonii.
Film otrzymał nagrody m.in.. na festiwalach w Jokohamie i Rotterdamie.
"Mleczna droga" - reżyseria Benedek Fliegauf
Dwanaście sekwencji rozgrywających się na łące w nocy, przy drodze, na podwórku pewnego budynku, w łaźni publicznej, itd. Miejsca te zamieszkują istoty ludzkie, które reżyser traktuje jak niecodzienne stwory. Oczarowany przez światło naturalne i elektryczne, cienie i harmonię kolorów, odkrywa istnienie ludzkiego ogrodu zoologicznego. Ludzie obserwowani są niczym obiekty badania etnologicznego o humorystyczno-lirycznym zabarwieniu. Mówi reżyser: "Oglądałem ten film z moimi przyjaciółmi i pod koniec wszyscy czuliśmy się spokojni i odprężeni. Nic więcej nie trzeba było mówić. Co mnie zaskoczyło, to fakt, że słowa były naprawdę zbędne. `Tejút` to niezwykły film, w którym zamiast żyraf i pingwinów oglądamy istoty ludzkie."
Film był pokazywany na festiwalu w Locarno i w Londynie.
KONKURS FILMÓW DOKUMENTALNYCH
"Skrzydła życia" - reżysera Antoni P. Canet
W wieku 47 lat chirurg Carlos Cristos dowiaduje się, że cierpi na zanik wieloukładowy mózgowia (MSA) - obezwładniającą i śmiertelną chorobę neurodegeneratywną. Lekarz, który żył niezwykle intensywnie, bo oprócz pracy klinicznej, naukowej i badawczej prowadził radiowy program o zdrowiu, był muzykiem, lotniarzem i alpinistą, nagle musi się zatrzymać. Jako pacjent domaga się prawa do godnego życia i godnej śmierci. Dlatego też zaprasza swego przyjaciela, reżysera Antonio P. Caneta, by towarzyszył mu w unikalnej relacji z jego drogi ku śmierci, opowieści z zasady niemożliwej do powtórzenia. Mówi reżyser: "Po tym wszystkim zrobiliśmy to, czego by pragnął. Spojrzeliśmy na śmierć spokojnie i jeśli to możliwe, z uśmiechem."
"Brando" - reżyseria Leslie Greif, Mimi Freedman
Trzy lata po śmierci Marlona Brando opowiadają o nim jego przyjaciele i koledzy. Ponad 50 wywiadów odmalowuje drobiazgowo szczery portret tego być może największego aktora filmowego wszechczasów. Od dzieciństwa, w cieniu matki alkoholiczki i dominującego ojca, poprzez szkołę teatralną w Nowym Jorku, do sławy w latach 50-tych, intensywnej działalności politycznej w Ruchu Indian Amerykańskich i Ruchu Praw Obywatelskich w latach 60-tych, powrotu na ekrany w latach 70-tych, wycofania się z aktorstwa i życia publicznego w latach 80-tych, wreszcie osobistych tragedii, które naznaczyły ostatnie lata jego życia. Ten trzygodzinny dokument jest, jak pisze Brian Lowry z Variety "Peanem na cześć aktorstwa w ogóle, której to sztuki Brando jest symbolem."
Film był pokazywany na tegorocznym festiwalu w Cannes.
"M" - reżyseria Nicolás Prividera
W 1976 roku zaginęła Marta Sierra, matka reżysera i pracownica argentyńskiego Institute for Agricultural Technology. Chłopak miał wówczas sześć lat. Dziś szuka odpowiedzi na pytanie, dlaczego matka zniknęła i kto jest za to odpowiedzialny. Szuka odpowiedzi jako zdesperowany syn i jako Argentyńczyk, który staje wobec bolesnej historii swojego narodu. Lata 70-te były bowiem w Argentynie czasami junty i wygląda na to, że w sprawę zamieszana jest rządząca wówczas w kraju dyktatura wojskowa. Prividera odkrywa życie swojej matki. Rozmawia z jej znajomymi z młodości, ze współpracownikami, z rodziną. Chce ustalić, jak doszło do jej zniknięcia. Chce też dowiedzieć się dlaczego żyła tak, jak żyła. Zdesperowany, zbiera elementy układanki i próbuje ułożyć je w całość. Film zaczyna się jak śledztwo a przechodzi w refleksję nad faktem, że pamięć zbiorowa jest nieuchronnie selektywna i być może przeszłość nigdy nie zostanie odkryta.
"Opowieść o ludziach w czasie wojny i pokoju" - reżyseria Vardan Hovhannisyan
Głęboko osobiste refleksje armeńskiego dziennikarza Vardana Hovhannisyana na temat koszmaru wojny o Górny Karabach między Armenią i Azerbejdżanem (1989-1994). Mówi reżyser: "Ta wojna zmieniła moje życie. Byłem świadkiem wielu rzeczy, znanych tylko tym, którzy brali w nich udział i tylko dla nich zrozumiałych. Byłem zakładnikiem i spędziłem dwa miesiące w więzieniu. Jest to dokument o wojnie i o zwykłych ludziach, którzy znaleźli się w jej środku. Jest to film o wierze, życzliwości i człowieczeństwie. Straciłem w tym konflikcie przyjaciół, zarówno po stronie azerskiej, jak i ormiańskiej. Dlatego postanowiłem zrobić film, który zostanie doceniony po obu stronach granicy."
Film otrzymał m.in. Nagrody na festiwalach w Trieście i Erewaniu.
"Miss Gulag"- reżyseria Maria Yatskova
Syberyjski obóz UF-91/9 jest więzieniem dla kobiet. "Uważam, że kobieta powinna być zawsze piękna" - mówi jedna z więźniarek. "Nie tylko na wolności. Nawet jeśli jest tutaj, powinna pokazywać innym swoje piękno. Nie powinna go chować za tymi murami." Raz do roku, więźniarki przygotowują pokaz dla swoich koleżanek, na którym prezentują własne wyroby i szyte na miarę kreacje. Przeważnie po raz pierwszy próbują wtedy swoich sił na wybiegu. Pokaz mody jest jednak zaledwie pretekstem dla prawdziwego tematu filmu. Reżyserka przeprowadza rozmowy z trzema młodymi kobietami: Julią, Tatianą i Natalią, które odsiadują długoterminowe wyroki. Ten dokumentalny portret jest również historią pierwszego pokolenia kobiet, które dorastały w Rosji poradzieckiej.
Film był pokazywany m.in.. na festiwalach w Berlinie i Seatle.
"Mój dzieciak mógłby to namalować" - Amir Bar-Lev
Obrazy Marli Olmstead uważane są za geniusz abstrakcyjnego ekspresjonizmu i porównywane do prac Kandinskiego, Pollocka i Picassa. Znani koneserzy sztuki kupują jej prace, a jej poglądami interesują się dziesiątki dziennikarzy i ekip telewizyjnych. Tyle, że Marla ma cztery lata! Dla rodziców to zwykła dziewczynka, która uwielbia malować. Olbrzymie zainteresowanie międzynarodowych mediów wywołane jej talentem nie przeszkadza im, dopóki twórcy popularnego programu telewizyjnego "60 Minut" nie zaczną sugerować, że ojciec Marli musi grać dużą rolę przy powstawaniu jej obrazów. Dokument znajduje fascynujący punkt widzenia na obsesję społeczeństwa dotyczącą "genialnych dzieci" i bada problem istoty sztuki.
Film pokazywany był m.in. na festiwalach w Sundance i Karlowych Warach.
"Urodzona w Nowy Rok" - w reżyserii Socheata Poeuv
Reżyserka Socheata Poeuv urodziła się w kambodżański Nowy Rok w tajskim obozie dla uchodźców. Jej rodzina przetrwała ludobójstwo pod władzą Czerwonych Khmerów Pol Pota i osiedliła się w Stanach. Podczas świąt rodzice wyjawiają tajemnicę, którą ukrywali przez 25 lat. Po raz pierwszy od lat decydują się pojechać wspólnie do Kambodży. Tam odbędą serię wzruszających spotkań, podczas których różni członkowie rodziny zmierzą się z odsłaniającą się krok po kroku potworną przeszłością. Z rozbrajającą szczerością, humorem i przy pomocy poetyckiej animacji debiutancki film Poeuv wskrzesza wspomnienia i osobistą historię, aby odzyskać rodzinną przeszłość. Ukazuje jeden z najbardziej odrażających okresów w historii, ale jest przy tym również hołdem dla kochającej się rodziny.
Film otrzymał m.in. nagrody na festiwalach w Dallas i Los Angeles.
"Holenderskie wesołe miasteczko" - reżyseria Michiel van Erp
Uszczypliwy przegląd ulubionych holenderskich rozrywek. Wesołe miasteczka, centra handlowe, a nawet Parada Równości w Amsterdamie, wszystko, co przyciąga tłumy, budzi krytyczną ciekawość reżysera. Michiel van Erp obserwuje dwoje ambitnych ludzi nadzorujących imprezę dla klientów centrum handlowego Bataviastad oraz Festiwal Czekolady w Zutphen. Śledzi przygotowania, w trakcie których nie zawsze pokazują oni swoje ludzkie oblicze. Podobnie jak w poprzednich dokumentach Van Erp nakreśla, z dbałością o szczegóły, nieco komiczny, lecz pozbawiony pogardy czy moralizatorstwa, portret holenderskiego bohatera: oportunistycznego, próżnego, acz na wskroś kalwińskiego sprzedawcy rozrywek. Zapis wysiłków głównych bohaterów przeplata się z ujęciami z miejsc, gdzie bawią się Holendrzy. Powtarzającym się motywem jest grupa chińskich turystów podróżujących po Holandii, którzy wraz z reżyserem, pełni zadziwienia oglądają to folklorystyczne widowisko.
Film był pokazywany m.in. na festiwalu w Rotterdamie.
"Problemy z komarami i inne historie"- Andrey Paounov
Miasteczko Belene - oprócz komarów nic poważnie nie martwi mieszkańców tej małej osady, położonej w północnej Bułgarii. Może jeszcze elektrownia jądrowa, której logo dobrze prezentuje się na obrusach miejscowej restauracji, ale której data ukończenia jest odległa o lata świetlne. Poznajemy kolorową mieszankę mieszkańców Belene: pianistę, który jest dumny z instrumentu pamiętającego Lenina, wyluzowanego geologa, Kubańczyka, który zbiera drewniane totemy o ciekawych kształtach i byłego naczelnika, który był szefem lokalnego komunistycznego obozu pracy. Barwne obrazy życia codziennego przeplatane są scenami polowania na dziki, pijaństwem jego organizatorów, a także różnymi sposobami walki ze wszechobecnymi komarami. Opowieść o ludziach, których życie jest naznaczone przez ponurą przeszłość, nuklearną przyszłość i uciążliwe komary latające ponad czasem.
Film pokazywany był na festiwalach w Karlowych Warach i Cannes.
"Pójdę tam, gdzie chcę" - reżyseria Olga Spatova
Intymny portret Raduzy - jednej z najwybitniejszych artystek należącej do najmłodszego pokolenia czeskiej muzyki alternatywnej. Na jej muzyczny gust duży wpływ miał dziadek, który grał na harmonijce i śpiewał tradycyjne piosenki zaczerpnięte z czeskiego folkloru. Raduza zaczynała od śpiewania bluesa na ulicach. W 1993 roku odkryła ją piosenkarka Zuzana Navarowa, a kilka dni później dziewczyna zagrała koncert w Pałacu Lucerna w Pradze. Jeszcze w tym samym roku poprzedzała występ Suzanne Vegi. Dopiero potem rozpoczęła naukę w konserwatorium na wydziale kompozytorskim. Dokument Olgi Spatovej przeplata fragmenty koncertów Raduzy ze szczerymi wywiadami, w których wyjaśnia ona swoją filozofię życiową.
Film pokazywany był na festiwalu w Karlowych Warach.
"Raduza na żywo. Koncentr w teatrze Archa" - reżyseria Olga Spatova
Rozpoczynała od śpiewania bluesa na ulicy. W 2001 skończyła studia w praskim konserwatorium, na wydziale kompozytorskim, wtedy też wydała swój pierwszy album "Andelove z nebe" ("Anioły z nieba"). Raduzę inspiruje muzyka folk i folklor miejski, które w jej surowej interpretacji dają nieoczekiwane rezultaty muzyczne i tekstowe. W 2005 roku Jan Hrebejk zaprosił ją do współpracy przy filmie "Piękność w opałach". W czasie filmowego zapisu koncertu wykona nie tylko piosenki z poprzednich płyt, lecz również nowy utwór bluesowy, skomponowany do tekstu Roberta Gravesa specjalnie na potrzeby filmu Hrebejka. Raduza unika bycia w centrum uwagi. W filmie pojawia się po raz pierwszy.
"Rozwrzeszczani" - reżyseria Carla Garapedian
Opowieść o krwawej karcie historii Turcji - rzezi blisko 1,5 miliona Ormian w 1915 roku, której władze tureckie wypierają się do dziś. Film powstał przy aktywnym wsparciu amerykańskiej grupy System Of A Down, której członkowie pochodzą z Armenii. Muzycy pojawiają się na ekranie w charakterze podróżników, poszukujących swoich korzeni. Zobaczymy m.in. rozmowę z dziadkiem wokalisty, jednym z nielicznych pozostałych przy życiu naocznych świadków masakry. Film pokazuje też związki rzezi Ormian z Holokaustem, Ruandą, Bośnią, irackimi Kurdami i dzisiejszym ludobójstwem w Darfurze, obnaża prawdę o tym, jak kolejni prezydenci i korporacyjne interesy sprawiły, że przymykano oczy na co raz to nowe przypadki ludobójstwa. Mówimy "nigdy więcej", ale wcale tak nie myślimy.
Film dostał m.in. Grand Prix i Nagrodę Jury Ekumenicznego na festiwalu w Erewaniu.
"Śpiewająca rewolucja" - reżyseria Mureen Castle Tusty, James Tusty
Od roku 1869 w Estonii regularnie odbywa się ogromny festiwal piosenki zwany Laulupidu. 30 tysięcy artystów występuje przed 400-tysięczną publicznością, i to w kraju liczącym 1,4 miliona mieszkańców. Chociaż Moskwa usiłowała wykorzystać te festiwale jako narzędzie propagandy, wzmacniały one tylko dumę narodową Estończyków. Estonia odzyskała niepodległość dzięki Śpiewającej Rewolucji. Były to nielegalne wiece protestacyjne, podczas których setki tysięcy Estończyków śpiewało zakazane pieśni patriotyczne. Dokument opowiada o piątce Estończyków, którzy podczas przygotowań do Laulupidu w lipcu 2004 roku opowiadają o doświadczeniach związanych ze Śpiewającą Rewolucją i udowadniają, że ludzie w sposób pokojowy mogą się zjednoczyć, domagać suwerenności i obalić rządy najeźdźców.
"Dotkniecie kamieni czasu" - reżyseria Garine Torossian
Mówi reżyserka: "To esej dokumentalny o wędrówce do wyobrażonej ojczyzny: Armenii. Nie chodziło mi o wyrażenie moich odczuć, lecz o akceptację rzeczywistości taką, jaka ona jest. Film składa się z dwóch podróży i dwóch punktów widzenia. Jeden to wątek turystki, która wędruje bez wyraźnego celu i robi zdjęcia. Drugi to podróż badawcza." W tym przypominającym dziennik studium nakładają się na siebie ikonografia religijna, rytuał, współczesne spory i brzemię historii. Przejmująca ścieżka dźwiękowa tria Zulal podkreśla więź emocjonalną, łączącą bohaterki z miejscem, które jest i zarazem nie jest ich krajem. Elegijne i zmysłowe badanie natury domu, tożsamości i miejsca.
Film pokazywany był na tegorocznym festiwalu w Berlinie.
Więcej informacji o 23. Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym znajdziecie na naszej stronie festiwalowej http://wmff.filmweb.pl/.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
